tag:blogger.com,1999:blog-27414796840747208142024-03-05T16:58:48.893+03:00Atlasına Küs Uçurtma"hayat yolda olmaktır..."Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-57114335172780084762021-04-29T11:42:00.003+03:002021-04-29T11:43:13.198+03:00Yine, yeni, yeniden...<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0CW3wEgLBsj-Hsbl7w6AduvMNfzfVsji7PsrFm-H5TQELI8ny65iiLlAvClsv6rLFJVFVHgl8PqqM9f2MOJ8AO5-afKsSTnbfuQ27RjiMzfC0gIficeNdKpKfTCSpZGOYDC-HuIHw__Et/s810/IMG_20210429_002621_639.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="810" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0CW3wEgLBsj-Hsbl7w6AduvMNfzfVsji7PsrFm-H5TQELI8ny65iiLlAvClsv6rLFJVFVHgl8PqqM9f2MOJ8AO5-afKsSTnbfuQ27RjiMzfC0gIficeNdKpKfTCSpZGOYDC-HuIHw__Et/s320/IMG_20210429_002621_639.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Yakın zamanda çektiğim bir fotoğraf. Hayatında ne yaşarsan yaşa, yeniden başlayabilirsin diyor.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">A photo that I've taken recently. It says; whatever you live in your life, you can start over again.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"> </div><p></p>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-77983289176384927612021-04-29T11:20:00.015+03:002021-04-29T11:38:02.394+03:00Bakmak ve Görmek<p style="text-align: left;"><span style="background-color: white; color: #222222;"><span style="font-family: times;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib8nt5kvJZr9QP2G-_3tpmfMda4PFuv29Dd7_6rY_b8qS6f8amR0u1BCb63u0XN6wf7J-xfDSYj8aT4HAIa-XCwszouAN1MoMfZCDWBLUK9zOwoxUymcn4I8GJI5qmPR-Liyu9kLUUPAHt/s528/IMG_20210429_000733_466.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="528" data-original-width="528" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib8nt5kvJZr9QP2G-_3tpmfMda4PFuv29Dd7_6rY_b8qS6f8amR0u1BCb63u0XN6wf7J-xfDSYj8aT4HAIa-XCwszouAN1MoMfZCDWBLUK9zOwoxUymcn4I8GJI5qmPR-Liyu9kLUUPAHt/s320/IMG_20210429_000733_466.jpg" /></a><span style="font-family: times;"></span></div><span style="font-size: medium;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Bugün bakmak ile görmek arasındaki farkı yaşadım. Yoksa üniversitede çokça üzerinden geçmeme rağmen, atılan beton üzerine yapışarak ortaya çıkan bu yaprağı yeni gördüğümü nasıl açıklayabilirim? Evet görmek; akıl, kalp ve göz ile olsa da her şey nasıl baktığımızda gizli. Yoksa bakış açısı demezdik. Bakmak ile görmek arasındaki fark insanlar arasında da yaşanmıyor mu?</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Cahit Zarifoğlu "<i>düştümse sana bakarken düştüm</i>" dememiş mi.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Şems-i Tebrizi "<i>Senin baktığına herkes bakar; ama senin onda görebildiğini herkes göremez.</i>" demiş.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Yine ne güzel demiş Şems,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><blockquote><span style="font-family: times;">"<i>bakan gözdür çünkü gördüğüne anlam katan. Tıpkı Mecnun'a sordukları gibi ne buluyorsun bu kara kuru Leyla'da diye, “Siz bir de onu benim gözümden görün</i>”</span></blockquote></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Çünkü görmek derinlik gerektirir.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Öte yandan bakmayı da bilmiyorsan artık göremezsin de.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Behçet Necatigil'in dediği gibi</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">"<i>Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><br /></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i>Kalbinizi dolduran duygular</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><br /></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i>Kalbinizde kaldı.</i>”</span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Yani artık ne bakanımız ne görenimiz var.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Oscar Wilde ise şöyle der: “<i>Akıp giden bir bataklığın içindeyiz hepimiz ama yıldızlara bakıyor bazılarımız.</i>” O zaman bakmak kimi zaman umuttur. Ama ummak ta bazen küsmektir. O zaman biz yaprağa bakalım. Nasıl da iz bırakabilmiş.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><b style="color: #a64d79; font-family: times;">Yazan: Öz.</b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div style="text-align: justify;"><br /></div> Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-68126123180514544872012-01-10T21:38:00.005+02:002021-04-29T11:36:13.839+03:00Kim's Island<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhleoa-NPRGqfSqoAMGsc945APZNxzR3_dpJ9eMQohILCyo7eFGr4hAIc4Gmj_38smY8NHAwMWI3c4lBrJYzP-xTWoA_WkcPDUQmVuQtEF3WqS4V7Jq-XOPJ29h0y8Ee-JDHgYX1U_xXH3a/s1600/Ryeo-won+Jeong3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhleoa-NPRGqfSqoAMGsc945APZNxzR3_dpJ9eMQohILCyo7eFGr4hAIc4Gmj_38smY8NHAwMWI3c4lBrJYzP-xTWoA_WkcPDUQmVuQtEF3WqS4V7Jq-XOPJ29h0y8Ee-JDHgYX1U_xXH3a/s320/Ryeo-won+Jeong3.jpg" width="320" /></a><span> </span>Banka kredisinin faiziyle birlikte ödeyemeyeceği bir tutar olduğunu öğrenen Kim adında bir adam kendini Han Nehri'nin karanlık, suskun sularına atar. Uyandığında üstü başı kumla kaplanmış , yerde yatmaktadır. O zaman, kendisini öldürmeyi başaramadığını ve nehirde bilinmeyen bir adaya(Bam adası) sürüklendiğini anlar . Binanın tam karşısında 63.bina adı verilen bir bina vardır . Bir dahaki intiharını buradan atlayarak yapmayı düşünürken birden adada yaşamaya karar verir. Artık kredi kartları yoktur, telefonu yoktur .Kendini rahat hisseder. Bir süre yemek olarak bulduklarıyla yetinir. İlerleyen günlerde bazı şeyleri kendisi üretmeye çalışır. Gübreyi bile :) </div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJmpehv4bY2m0jp8Cgi-Gw1XJSAQOb7K4c2Sc9rR8Gi-yZhbnA1L337NvDLy1PtyZHqRvHSwJj53ag45H_3vSU5je27LWHEuQmQ7IiAAr6tOhS4dsQpSjjbMRLjnF6HS4hyI5f7cUZRPt9/s1600/Ryeo-won+Jeong2.jpg" style="clear: right; display: inline; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJmpehv4bY2m0jp8Cgi-Gw1XJSAQOb7K4c2Sc9rR8Gi-yZhbnA1L337NvDLy1PtyZHqRvHSwJj53ag45H_3vSU5je27LWHEuQmQ7IiAAr6tOhS4dsQpSjjbMRLjnF6HS4hyI5f7cUZRPt9/s320/Ryeo-won+Jeong2.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Nehir kenarındaki binalardan birinin bir dairesinde yıllarca odasından dışarıya adımını atmamış bir genç kız vardır. Annesi bile işe giderken bir ihtiyacı olup olmadığını sorduğunda cep telefonundan mesaj atarak cevap verir. Yediği yemeklerin kalorisini hesaplayarak dışarda spor yapmak yerine evde adım atar. Odası çöp doludur. Bir gün dürbünüyle bakmaktayken bir ada üzerinde tek başına yaşayan bir adam gözüne ilişir ve merak eder. Günler günleri kovalarken, adamın yalnız ama halinden hoşnut yaşamı merakını öylesine artırır ki onca yıldan sonra odasından dışarı çıkmasına sebep olur. Tabi ki odasından çıkmasını gerektirecek bir sebep vardır. Bu sebebi filmi izlerken öğrenin isterim. İlginç bir filmdi. İyi seyirler.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-39990709688746190152011-10-21T00:03:00.002+03:002011-10-21T23:19:37.317+03:00Kovulmuşların Evi'nden<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWTF5TX_AZ5OI421GP2Qd_RyNH9OzkRsmgdDBoJRoaBLqIJcVOcPzw4e0NWDFDShxPjHrnVi-ClHRCYfp63uYsF8V41kOXRGl-w_rzIo-mFJQntfW1L55XE2tej-FTworEg2hPupcuJ4Xj/s1600/kovulmu%25C5%259Flar%25C4%25B1n+evi.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWTF5TX_AZ5OI421GP2Qd_RyNH9OzkRsmgdDBoJRoaBLqIJcVOcPzw4e0NWDFDShxPjHrnVi-ClHRCYfp63uYsF8V41kOXRGl-w_rzIo-mFJQntfW1L55XE2tej-FTworEg2hPupcuJ4Xj/s320/kovulmu%25C5%259Flar%25C4%25B1n+evi.png" width="317" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: justify;"><i>“Ben” dedi kadınlardan biri diğer kadına, “otuz yıldır bu evde kendi içini doldurmaya terkedilmiş bir günlük gibiyim. Sanki dört duvarla ciltlenmişim de hiç dışına çıkamamışım tutulduğum günlüğün. İlk zamanlarda bomboş sayısız yaprağım vardı, onlara bakıp umutlanırdım. Bütün kayıplarımın, o yapraklardan birinde yer bulacağını düşünürdüm. Yanılmışım. Tozunu sildiğim camlar tekrar tozlandı; pişirdiğim aşı yeniden pişirdim; büyüttüğüm çocuklar bana hep çocuk döndü; boyadığım duvarları bir daha boyadım ve her seferinde solan çiçeğin yerine vazoya, solacak yeni bir çiçek koydum. Hayatın bende dolduracağı yapraklar gittikçe azalıyor. Bundan sonrası, bundan öncekinden başka olmayacak, biliyorum. Ama yine de her akşam şu kapıyı aralarken, içimde bir genç kız, bana ne beklediğimi soruyor. Keşke bir tek bunu çözebilseydim…”</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(Ali Ayçil, Kovulmuşların Evi)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Not: Bazı kitaplar vardır.Bir yerlerde rastlaşırsınız.Kitaptan bir bölüm,bir alıntı okursunuz;sonra da o kitabı okumak istersiniz.Bu kitabı okuyup ta bana tavsiye eden olmadı.Bir yerlerde karşıma çıktı.Sırf bu bölüm yüzünden onu okumak istiyorum.Belki benim içimdeki genç kız da neleri beklediğime bir cevap bulur..</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-44279060486610431892011-10-11T01:39:00.000+03:002011-10-11T01:39:24.425+03:00Doktor ben bugün tüm oyunlarımdan caydım anlıyor musun?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqKA5UqdNZzMfcv23r8kbJcIAMqPXWchB7fr9Tyq62rm68EYQyD8aKK08SxA3McGKIg9U2qau4fOgUXs8xDmsnwlJ_hJ4wblbC8VH8Cs49-jNWjysCOXeTnNlu01kNDDmX69rrH6aUWjzv/s1600/Doktor+ben+bug%25C3%25BCn+t%25C3%25BCm+oyunlar%25C4%25B1mdan+cayd%25C4%25B1m+anl%25C4%25B1yor+musun.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqKA5UqdNZzMfcv23r8kbJcIAMqPXWchB7fr9Tyq62rm68EYQyD8aKK08SxA3McGKIg9U2qau4fOgUXs8xDmsnwlJ_hJ4wblbC8VH8Cs49-jNWjysCOXeTnNlu01kNDDmX69rrH6aUWjzv/s320/Doktor+ben+bug%25C3%25BCn+t%25C3%25BCm+oyunlar%25C4%25B1mdan+cayd%25C4%25B1m+anl%25C4%25B1yor+musun.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: center;">Doktor bugün size gelmeden önce, çocukluğuma indim göğsümdeki 23basamaklı merdiveni kullanarak…</div><div style="text-align: center;"> Masallarımdan geriye kalanlar ne kadar şaşırtıcı bilseniz… </div><div style="text-align: center;">Şimdilerde Pinokyo’ nun burnunu kanatıyor yalanlar…</div><div style="text-align: center;">Alice yadırgamıyor artık iskambil kağıdı adamlarla yakıştırıldığında…</div><div style="text-align: center;">Gulliver başka ütopyalara alınmıyor pasaportsuz… </div><div style="text-align: center;">Pollyanna da vazgeçmiş hoşnutluk masalından… </div><div style="text-align: center;">Peter Pan korsan yayınlarla vurmuş voliyi…</div><div style="text-align: center;">Rapunzel prensi beklemeyi bırakıp ejderhayla işi pişirmiş en sonunda…</div><div style="text-align: center;">Donkişot beyaz bayrak sallıyor yel değirmenlerine… </div><div style="text-align: center;">Şimdilerde Sindrella saat ne zaman 12 yi gösterse intihara meyil ediyor… </div><div style="text-align: center;">İçlerinden bir Quasimodo değişmemiş sanki… </div><div style="text-align: center;">Hala dünyanın yükünü taşıyor kamburunda…</div><div style="text-align: center;">Doktor ben bugün tüm oyunlarımdan caydım anlıyor musun?</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">(Özgür Gümüşsoy)</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-68184526606859994772011-10-10T00:03:00.008+03:002021-04-24T19:16:08.360+03:00Come Rain Come Shine(I Love You, I Don't Love You)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvam7RWSGa3EWMxs62u0FPSI1EeKXTfT9u88lQ_e_W3XL9DzaYHYMfEMiLUAb-gA2B1NBucpvHOeZdeZjExpvUYRaSIuzwOWFn86bvOMuA_M9ppotiWEpsNe-uOFSj0a2eVNgIIwtyQkCE/s1600/Come+Rain+Come+Shine.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvam7RWSGa3EWMxs62u0FPSI1EeKXTfT9u88lQ_e_W3XL9DzaYHYMfEMiLUAb-gA2B1NBucpvHOeZdeZjExpvUYRaSIuzwOWFn86bvOMuA_M9ppotiWEpsNe-uOFSj0a2eVNgIIwtyQkCE/s320/Come+Rain+Come+Shine.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;">Film genç bir kadının iş seyahati için Tokyo'ya giderken eşine,başka bir adam için onu terk etmek istediğini söylemesiyle başlıyor. Erkek , eşinin söylediğini sessizce onaylıyor ve kimin için terk edildiğini de bilmek istemiyor. Bayan eşyalarını toplarken bir fırtına başlıyor. Ve bu her ikisine özellikle bayana tekrar düşünmek için zaman kazandırıyor. Ayrılıktan önceki son bir günü anlatıyor.</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6a5hVM-pnZoSFiD82MX8IJ7qgPXPnbamtjOs00lDMyS3M-dOHqsj3YV731v9oIUZkNMc-YbYFFkWcav9pTvp0jDZ6FMcuf0oA-mFJpDI-MRMTBRi5USO47SSUWSYYWL3Kk0SBsxre-rYR/s1600/hyun-bin.jpg" style="clear: left; display: inline; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6a5hVM-pnZoSFiD82MX8IJ7qgPXPnbamtjOs00lDMyS3M-dOHqsj3YV731v9oIUZkNMc-YbYFFkWcav9pTvp0jDZ6FMcuf0oA-mFJpDI-MRMTBRi5USO47SSUWSYYWL3Kk0SBsxre-rYR/s320/hyun-bin.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;">Aslında evde o kadar iyi geçinen , birbirlerini hala seven duygusunu veren,birbirlerine saygılı bir çiftle karşı karşıyayız.Ayrılacak Türk çiftlerinden çok farklı yani.Hyun Bin bir başka erkek için terkedilse de sizi deli edecek bir sakinliğe sahip.Belki de bu sakinliği sayesinde evliliğini kurtaracak :) Bilemiyoruz.Filmin sonu açık uçlu.Ama olacak bence :)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Çoğu kişi bu film için olumsuz eleştirilerde bulunmuş.Ama ben My Sassy Girl ve A Moment to Remember dan daha çok beğendim.Evet film biraz yavaş ilerliyor.Daha çok sessizlik ve yağmur sesi var filmde.Ama bazen bilirsiniz sessizlik konuşur.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Aslında ben hala bu kadar anlayışlı ,sakin , yardımsever bir insanı neden terk ettiğine anlam veremedim.Bir de Hyun Bin'in hiç mi suçu yoktu?Evliliğini kurtarmak için hiç mi bir şey yapmadı?Kabullendi mi?Yoksa çabalarından sonra yapabildiği tek şey sakin kalmak mı? Filmin sonundan çok bunları merak ettim :)</div><div style="text-align: justify;">Filmde ayrıca fon müziği gibi sürekli bir yağmur sesi var.Filmi izlerken ben bile bu durgunlukta ve yağmur sesinde hayatımda vermiş olduğum kararları düşünmeye başladım.Ayrıca filmin geçtiği ev o kadar güzel ki.Dağınıklık içinde bir düzen..Evdeki yağmurdan dolayı olan sızıntı belki de evliliklerindeki sızıntıyı da simgeliyor.Bu tür simgelerle karşılaşabiliyorsunuz.Bir de kedi simgesi var :)Filmde bayanın sık sık kahve içmesi de dikkat çekici.Ben de önemli kararlar alırken,hayattan sıkıldığımda,önemli bir ders çalışmaya başlamadan önce hep kahve içerim.Bardağın içine sık sık bakarım, bardakla oynarım.Bu da tanıdık geldi bana :) İzlemeye değer bence.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-89757302473332172812011-09-24T15:09:00.001+03:002011-10-10T00:23:46.616+03:00Ditto Donggam 2000<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinU-ltFzhLxhXhkLBUSNOYoN02hr3WF7kJdVxDKfKUNNkMC2FW7BR63DO4hHwlnXwjnkzo0yWOamkGk-dCPK1pLnbCixUU0kN-laVg9tKqGSf_l0PaICyGbDVv9EMmte7SxcvUbeu_ojO5/s1600/ditto+afi%25C5%259F.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinU-ltFzhLxhXhkLBUSNOYoN02hr3WF7kJdVxDKfKUNNkMC2FW7BR63DO4hHwlnXwjnkzo0yWOamkGk-dCPK1pLnbCixUU0kN-laVg9tKqGSf_l0PaICyGbDVv9EMmte7SxcvUbeu_ojO5/s320/ditto+afi%25C5%259F.jpg" width="224" /></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLEs3zIuVJVJN9eQisOzPCUmUHBhkR-C3mGzsrbkme3Y4IwG_ZGut9e9DNF4GSjjMQzd4JCbZzqNNcVre-nLiTVLkKUHfKJxBU-390CsbtEhoIHZWHbsgOMN12doqK43l4ZMGZJ8pLVd4/s1600/Ditto+Donggam.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLEs3zIuVJVJN9eQisOzPCUmUHBhkR-C3mGzsrbkme3Y4IwG_ZGut9e9DNF4GSjjMQzd4JCbZzqNNcVre-nLiTVLkKUHfKJxBU-390CsbtEhoIHZWHbsgOMN12doqK43l4ZMGZJ8pLVd4/s320/Ditto+Donggam.jpg" width="320" /></a> Aslında film izlemeyi çok sevmiyorum.Sadece dram ve gerilim filmlerini seviyorum.Kitap okumak tercihimdir.Fakat bu günlerde Kore sinemasına merak salmış durumdayım.<br />
Ditto Donggam'ı arkadaşımın tavsiyesi üzerine izledim.Beni çok etkiledi.Umarım siz de beğenirsiniz.Filmden biraz bahsedeyim<br />
.Ama bence izlemeden önce okumayın :)<br />
<br />
Yoon 1979 yılında yaşayan bir üniversite öğrencisidir.Donghee isimli başka bir öğrenciye plotonik olarak aşıktır.Donghee ise orduda görev yaptıktan sonra tekrar okula döner.Bir gün Donghee arkadaşlarıyla sınıftayken Yoon onu gözetlerken yakalanır. Ve koşarak amatör radyo kulüp odasına geçer.Utancından, orada bulunma sebebine bir bahane arayan Yoon, masanın üzerinde duran bozuk radyonun kendisinin olduğunu iddia ederek yakalanmaktan kurtulur.Donghee ise ordudayken Yoon 'un kendisine yazdığı mektuplar için teşekkür ederek ayrılır.<br />
Sumni Hur ise Yoon'un en yakın arkadaşıdır.Bacağını kırdığı için hastanede kalmaktadır.Yoon hastane ziyaretleri esnasında Sumni Hur'a Donghee den hoşlandığından bahsetmiştir.<br />
Yoon,eve götürdüğü radyonun bozuk olduğunu bilmemektedir. Zaten, elektronikle de ilgilendiği falan yoktur. Fakat bir gün radyodan bir genel çağrı anansu alır. Anonsu yapan, Ji In adında, kendi yaşlarında bir delikanlıdır. İkili radyodan konuştukça, garip birşeyin farkına varır: Yoon 1979 yılında, Ji In ise 2000 yılında yaşadığını iddia etmektedir.Her ikisinin de birbirine kanıt sunması ve Ji In‘in radyosunun, fişi çekikken de çalışması üzerine ikili bu durumu kabullenir.<br />
Ji In ve Yoon radyoda konuştukça birbirinin sırlarını paylaşmaya başlarlar.Yoon okuldan birisine plotonik olarak âşık olduğunu söyler.Fakat ismini söylemez.Ertesi gün okuldaki gösteriler sırasında Donghee yaralanır ve Yoon'un en yakın kız arkadaşı Sumni Hur ile aynı hastanede kalmaya başlar.Yoon da onu görmeye hastaneye gider ve alçısını imzalar.Akşam Ji In le radyoda konuşurken plotonik âşkının alçısına imza attığını söyler.Ji In heyecanla anne babasının da bu şekilde tanıştığını,onun da babasının kolunu kırdığında annesinin imzasını attığını ve okulda çok popüler olduklarını hatta Yoon ile aynı dönemde okuduklarını söyler.Yoon ise heyecanla isimlerini sorar.Ji In'in yanıtı ise Donghee ve Sumni Hur dur.Yani biri plotonik âşkı diğeri ise en yakın kız arkadaşıdır.Bu cevaptan sonra Yoon tepkisiz kalır.Onları tanıdığını birbirlerine çok yakıştıklarını söyler.Ve radyoyu kapatır.O gece sabah olmasını beklemeden hastaneye gider.Donghee'nin odasına girer ve alçısında Sumni Hur'un imzasını görür.Sonra Sumni Hur ve Donghee arasındaki bağları hatırlar.Donghee'nin alçısına Sumni Hur'un imza atması,hastanedeyken bavulunu Sumni Hur la birlikte toplaması v.s.Bunları hayal ederken bilinmeyen bir suçluluk içine girer.Ertesi gün Ji In ile radyoda kaderini bulma hakkında konuşur ve Donghee ile bütün bağlarını koparır.Ji In artık Yoon dan haber alamamaktadır.Anne ve babasının yıllıklarına bakmak için evlerine gider.Donghee,Sumni Hur ve Yoon 'un birlikte çekilmiş fotoğraflarını görür.Babasının alçısında annesi Sumni Hur ve Yoon 'un imzaları yanyanadır ve yıllıklarda aynı sınıfta olduklarını görür.Ve Yoon'un platonik aşkının babasının ta kendisi olduğunu görür.Bunu farkedince çok rahatsız olur.Peki Yoon babasını seçseydi O'na ne olacaktı?Belki de Yoon kendi duygularını feda ederek bu iki adama geleceklerini vermişti..<br />
Ji In Yoon'u araştırmaya başlar.Hayatta olduğunu,bir üniversitede İngilizce bölümünde profosör olduğunu ve hâlâ bekâr olduğunu öğrenir.Hemen Yoon'un çalıştığı üniversiteye gider.Dersten çıktığında Yoon karşısındaki kişinin Ji In olduğunu anlar biraz gülümseme biraz gözyaşı ile konuşmadan yanından geçer.Ji In radyoyu çalıştırarak onu gördüğünü söylemek ister.Fakat radyo çalışmaz.Böylece zamanlar arasındaki arkadaşlık ta sona ermiş olur.Yoon Donghe'nin onun kaderi olmadığıın düşünerek,her şeyin üstesinden gelmiş gibi hayatına devam etmektedir.<br />
Siz de zamanlar arası bu filmde kader dediğimiz şeyi sorgulamaya başlayabilirsiniz :)<br />
Filmden alıntılar :</div><div style="text-align: justify;"><i>-Erkek arkadaşın nasıl?</i></div><div style="text-align: justify;"><i>+Düşünüyorum da belki kaderimizde birlikte olmamız yazmıyor.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Her şeyin birbirine kavuşması umulmaz ki.Yaşayıp gördükten sonra buna kaderimmiş denir,önceden değil.</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2ATuA6DOTBzuLL8o5VqOAxTcvPOtoxPteAukUzPFax1hIzImGdcGf_wWwEMW4KjCN_S25h-ISOG_A0NEGqTlQbZs3cTZxl_XMmEVpB5bomWgL-qK1xzuVcBF3BnCDhx6y7DLeKrFPNsTY/s1600/Ditto-2000.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2ATuA6DOTBzuLL8o5VqOAxTcvPOtoxPteAukUzPFax1hIzImGdcGf_wWwEMW4KjCN_S25h-ISOG_A0NEGqTlQbZs3cTZxl_XMmEVpB5bomWgL-qK1xzuVcBF3BnCDhx6y7DLeKrFPNsTY/s320/Ditto-2000.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><i>Söylediğim gibi onun yazgım olup olmadığını bilmek istemiştim.Ama öyle olduğunu sanmıyorum. Bu yüzden kalbimden çıkıp gitmesine izin verdim.Ve çok çok uzun bir süre yürüdüm.Okulun her köşesini adımladım.Derler ki insanların bir kokusu varmış.Ve gittikleri her yerde bu kokuyu birakırlarmış.Koku yok olunca onlar da ölürmüş.Ama bazı insanların kokusu öldükten sonra bile kalırmış.Bazılarınınkiyse başkalarına geçermiş. Sonra her yere yayılabilirmiş. Onun kokusunu biliyorum. Gözlerim kapalıyken bile fark edebilirim.O ve ben. biz kesinlikle aynı duyguyu yaşıyoruz.Aynı kaderi aynı keyfi. Aynı kokuyu sürdürüp sonsuza dek yaşarız.Benim 1979'da hissettiklerim bu. 2000'deki senin de bunu hissedebileceğine eminim.</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Filmin adı olan Ditto aynı demek.Alıntının son cümlesi "Benim 1979'da hissettiklerim bu. 2000'deki senin de bunu hissedebileceğine eminim."Yani aynı duyguları yaşıyorlar.Filmin adı belki de buradan geliyor.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-48533804249140352722011-07-31T19:48:00.004+03:002021-04-27T19:58:32.391+03:00KARANLIKTA (Was Dunkelheit War)<div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFwAxmOdffKzeH8VShMDsqZLIF_ZUDhonjEnFU0aWwiaSXwfw9DAdoonr0wFSQGsFawhN8LzLCeBjYMMzL5_2TDk_fWigpik4Av_j_UnRUc42Xdl2KmMotw9UWxSYhk76nfjxdDgnkvHG/s1600/karanliktainkaparei.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFwAxmOdffKzeH8VShMDsqZLIF_ZUDhonjEnFU0aWwiaSXwfw9DAdoonr0wFSQGsFawhN8LzLCeBjYMMzL5_2TDk_fWigpik4Av_j_UnRUc42Xdl2KmMotw9UWxSYhk76nfjxdDgnkvHG/s1600/karanliktainkaparei.jpg" /></a></div><span style="font-size: small;">Kitapta ,kendisine bir türlü kimin miras bıraktığını hatırlayamadığı bir evde hasta yatağında yatan bir savaş suçlusunun karanlık geçmişi anlatılıyor.Kimi zaman şimdiki yaşamından kimi zaman geçmişten sürekli ayrıntılı tasvirler yapılmış.Bir üniforma ayrıntısı, makineli tüfek,sobada bir el,öksüren bir ses,bir namlu silueti,ayak sesleri,geçmişin derinliklerinden canlanan silik anılar,cevapsız sorular,yüzleşmeler,kendisine evi miras bırakanların , gecenin irkilten sesleri ve gölge misali bir yabancı... </span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Kim bu yabancı?Yaşlı adamın anılarının hiçbir köşesine yerleştiremediği tehlikeli biri mi?Yoksa bütün ömrü boyunca bastırdığı korkunç bir suçu ele vererek ete kemiğe bürünen öteki benliği mi?”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Aslında bunlarla yüzleşmek istemez,yaşadıklarından sıyrılmak ister . </span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Aradan çıkarması gereken,gözden kaçırmış olduğu bir şey gibi görürdü bunu.Hayali bir sınırdan,kendi varlığının sınırından ona doğru uzanan bir şey.İşte bu sınır,hep çok yakınlarda olmuştu,oysa uzun yaşamı boyunca kendisini bu sınırdan uzaklaştıracağını umut etmişti.Daha emin,ortalarda bir yere doğru.Başka pek çok kişinin daha bulunduğu bir yere doğru.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Ve geçmişte yapmış olduklarından dolayı sürekli üşüyen bir adam.</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Yaşadığı onca yaza rağmen ,bir şeyler hep kalmıştı.İçinde saklı,buz gibi,dokunulmaz ve soğuk bir çekirdek.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>..bu soğuğun sadece yılardan beri kendi içinde hakim olmuş bir başka soğuğun karşılığı olduğuu ve şimdi dışındaki soğukla içindeki soğuğun birleştiklerini hissetti.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Kitap 2003 yılında Ingeborg Bachmann Ödülü'ne layık görülmüş.Fakat benim okumaktan zevk aldığım kitaplar arasında yerini alamadı.</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Kitaptan Seçtiklerim : </span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Geçmişin tozu gözle görülmüyordu,onu silkelemek bir umut uyandırmıyordu.”</i> </span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Zaten geçmiş te geçmiş değil.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Bir şeyi kendi isteğiyle yapmanın ne anlama geldiğini düşündü.Bir sonuca varamadı.Bir dizi durumun sonucu muydu?İnsanın,her halükarda yanlış veya daha da kötüsü , her halükarda anlamsız davranma baskısı olmadan kendi iradesini,kendi yargılama yetisini kullanmasına imkan veren bir şey miydi?Yoka tersi miydi,görünürde hiç seçme şansı olmasa bile insanın her an kendisinin karar verebilme iç özgürlüğü müydü?”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>İnsan bu yeryüzüne geliyordu,yaşıyordu,ama zamanın nasıl geçip gittiğini hisetmiyordu ve sonunda yaşam bitiyordu ve hiçbir şeyi kavramadığımızı kabullenmek zorunda kalıyordunuz,en basit şeyleri bile kavramadığınızı.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Az uyku,ince veya fazla bir yorgan gibiydi,insanın durup dinlenmeden ve tetikte kalarak çekiştirmesi gereken bir şey.Böyle bir uykuda ,huzursuzluk veren ve bir tehlikeye doğrudan işaret etmeyen bütün gürültüler,onları rüyanın içine çeken hareketlerle silkelenip uzaklaştırırlar,bu soğuk bir uykudur,insan ısınamaz,soğuktan titreyerek uyanır.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Bir şeyleri aramaktan hoşlanmıyordu.Onu rahatsız eden,acil olarak ihtiyaç duyduğu şeyin elinin altında olmaması duygusu değil,o anda kendisine ait olan başka nesnelerin de bulunmaları gereken yerlerde bulunmuyor olabilecekleri ve böylece ipuçları gibi,kendi yokluğunda kendisi hakkında bir şeyleri ortaya koyabilecekleri ihtimaliydi.”</i></span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">“<i>Karanlığın ne olduğunu anlamaya çalıştı , ne kadar amansız ve mutlaktı , hiçbir şey karanlığı yerinden kıpırdatamazdı. İnsan böyle bir karanlığın ancak çok küçük parçalarını aydınlatabiliyordu ,güneşin karşısında tüm ışık kaynakları gülünç kalıyordu. Çok güçlü lambaların bile sınırlı ışığı vardı.”</i></span></div><div align="JUSTIFY"><br />
<br />
</div><div align="JUSTIFY"><b><span style="color: #a64d79;">Öz.</span></b><br />
<br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-65879318152115591982011-07-29T01:28:00.007+03:002021-04-27T19:58:17.910+03:00MAHALLE KAHVESİ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9NXN_azFfcyLstYJ9ZWd-XjJpE28CkhPb6LPFDXAjqRwjQeVj7Ll765L1FZpsNSkOZWuKniOjXL7ceuffnI3bK3OT__m2hai5cKJnjYNrETt7VPNmUGjhsc4LYYQMHtvdhV9HZR64URib/s1600/Mahalle+Kahvesi.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9NXN_azFfcyLstYJ9ZWd-XjJpE28CkhPb6LPFDXAjqRwjQeVj7Ll765L1FZpsNSkOZWuKniOjXL7ceuffnI3bK3OT__m2hai5cKJnjYNrETt7VPNmUGjhsc4LYYQMHtvdhV9HZR64URib/s1600/Mahalle+Kahvesi.jpg" /></a></div><br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Sait Faik Abasıyanık'ın Mahalle Kahvesi adlı kitabı Varlık , Yedigün, Büyük Doğu ,Yaprak ,Yürüyüş v.b.dergilerde yayımlanmış ya da hiçbiryerde yayımlanmamış 22 tane hikâyeden oluşuyor. En çok sevdiğim Dört Zait , Karanfiller ve Domates Suyu , Bir İlkbahar Hikayesi , Süt adlı hikâyeleri oldu.Dört Zait hikâyesi şöyle başlıyor :</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Yolda bir cigara yakmak canınız istese,kibritiniz de olmasa ,gidip te kimden yakarsınız?Bir yol sormanız lazım gelse,kime sorarsınız?Bir kalabalığın toplandığı yerde ,ne oldu acaba,diye kime dersiniz?Ben öyle adamlardan biriyim.”</i></span></span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Ben de bu soruların cevaplarını önceden hiç düşünmemiştim.Kendimize yakın gibi hissettiklerimize mi soruyoruz , bizden farklı olanlara mı ya da kime rastladıysak O'na mı? Yazar bu soruları sorduğumuz kişileri psikolojik ve fizyolojik olarak incelediğimizi düşünüyor.Ama hikâyenin sonu başka bir konuyla birleşiyor.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">İyi okumalar dilerim..</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;">Kitaptan Seçtiklerim : </span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Beyinin vapurdan iner inmez çantasını kapan uşaktan iğrenmeyi,sabahleyin altı buçukta tabiatla kavga için sokağa fırlayan adamın çalışmadığını kendi kendime öğrendim.Ama şu sabahleyin altı buçukta tabiatla kavga için sokağa fırlamayan adam,isterse akşama kadar insanları aldatmak için didinsin.Kaç para eder!”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Her şey,bütün insanlar seni bekliyor.Onların arasında oynadığın oyunu bitirmeye mecbursun.Yeniden doğulmaz.Doğsan bile n'olcak?”Seni iki senede,iki senede değil ,iki günde aynı insan ederiz.Aynı kendini düşünen ,aynı haris,aynı kıskanç,aynı kötü huylu ,aynı sarhoş ,aynı budala oluverirsin.Seni aynı hastalıkla yıkmak için elimizde her şey var.”</i></span></span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Şu ömrü mevsimlere benzetenler iyi etmiş doğrusu.Herkesin bir ilkbaharı,bir yazı,güzü,kışı oluyor işte.İnsanın ilkbaharı,öteki hayvanlara bakarsak geç başlıyor.Bir at bir yaşında,hadi hadi iki yaşında ilkbaharındadır.Bir kuzu altı ayda koç olur.Ama insanoğlu ilkbaharını yirmisinden önce pek idrak edemez.Yirmiden evvel idrak edilen ilkbahar,bir yalancı ilkbahardır.”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Bu şehirde düşünülemez.Düşünmek iyi değil,sıhhate muzurdur.Allah'ı bile düşünemezsin.Düşündün müydü karşına O'nun namına iğrenç mecmualar,nefesleri yırtık para kokan şairler,ölü bekleyen imamlar çıkar.Avaidini isterler”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Bütün iyilikleri ,bütün dostlukları ,tulumba gibi emeriz.Sonra dostluklar,iyilikler de kuyular misali kurur.”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Şu uyku insanın sevgilisi gibi bir şey,gelmeyince sinirlendiriyor.”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>Birden her günkü hayatın deli gömleğini sırtımda düğümlenmiş buldum”</i></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"> </div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><div style="text-align: justify;">“<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i>İşsizlik insanı yorar.”</i></span></span></div><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><b style="color: #a64d79;">Öz.</b><i><br />
</i></span></span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-22884035463598983182011-07-27T21:21:00.006+03:002011-07-29T01:37:05.926+03:00YERALTINDAN NOTLAR KİTABI'NDAN ALINTILAR<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgvBkiJRkhe4wGYzDWWh87DTZqueFQcxFcCHJHOp5w79gGQf9ciowRAMbnZZ8lSk7wIvqIRljwcJlb9duFDmLmLPMO0d7DkOfRkBm89NzELrezOBa3yVI4V5E14A5ZShGQh4dXZS37dZe/s1600/Dostoyevski.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgvBkiJRkhe4wGYzDWWh87DTZqueFQcxFcCHJHOp5w79gGQf9ciowRAMbnZZ8lSk7wIvqIRljwcJlb9duFDmLmLPMO0d7DkOfRkBm89NzELrezOBa3yVI4V5E14A5ZShGQh4dXZS37dZe/s1600/Dostoyevski.jpg" /></a></div><div style="color: #cccccc; font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"...her şeyi tam anlamıyla algılamak bir hastalıktır.İnsanın günlük yaşamı içinde yalın bir anlama gücü,XIX.yy aydınının anlayış gücünün yarısı,hatta dörtte biri bie yeterlidir...Yani</span></i><span style="font-size: small;"><i> </i></span><i><span style="font-family: Times New Roman,serif;"><span style="font-size: small;">i</span>nsanlar sıradan kişilerin ve işini bilenlerin anlayışıyla yetinmelidir.</span></i><i><span style="font-size: small;">" </span></i></div><div style="color: white; font-family: inherit;"></div><div style="color: white; font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"></span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="color: #cccccc; font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"Kolay kazanılmış bir mutluluk mu?Yoksa insanı yücelten acı mı daha iyi?"</span></i></div><div style="color: #cccccc; font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="color: #cccccc; font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="color: #cccccc; font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"Acı duymak anlamanın tek kaynağıdır."</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Belki de insan yalnızca refahtan değil,acıdan da aynı ölçüde hoşlanıyor.Hatta acının mutluluk kadar yararlı olduğu bile düşünülebilir.İnsanın , zamanı geldiğinde , acıyı tutkuya varan derecede sevdiği de bir gerçektir.”</span></i></div><div align="JUSTIFY"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Benim kişisel düşünceme göre,yalnızca refahı sevmenin biraz ayıp yanı bile vardır.İyi mi kötü mü olduğunu bilmem ama bazen bir şeyleri kırıp dökmenin bile kendine özgü bir tadı olabiliyor.Bu açıdan,ne yalnız başına refahı,ne de yalnız başına acıyı yeğlerim...Acı,kuşku ve inkar demektir...Bununla birlikte ,insan gerçek acıyı tatmak istediğinden,çevresinde bir kargaşa yaratmak,yok etmek,dağıtmak hevesinden asla kendisini uzaklaştıramaz.Bizim manevi varlığımızın biricik kaynağı acı değil mi?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Doğa yasası olması gereken davranış acıyı azaltmaz,bilakis çoğaltır.”</span></i></div><div align="JUSTIFY"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İnsanın gözü yalnızca kederi ve acıyı görür de mutluluğu fark etmez.Düşününce , mutluluktan da yeterince payımızı aldığımızı görürüz.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Bir kere olsun bilinçli olmayı bir yana bırakarak,nedenleri aramadan,derinliğine düşünmeden,gözü kapalı kendini bırak bakalım duygularının aklına.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Yağmur yağarken bir saray yerine bir tavuk kümesi görsem, ıslanmamak için oraya sığınırdım.Ama kümes, beni yağmurdan korudu diye de ona minnettar kalıp,saray gibi göremem doğrusu.Şimdi ; bana gülerek, böyle bir durumda kümesle sarayın arasında bir fark olmadığını söyleyeceksiniz.'Evet, yaşamda tek amacımız ıslanmamak olsaydı söylediğiniz doğru olurdu' diye cevap veriyorum size.”</span></i></div><div align="JUSTIFY"><br />
</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><i>“İçimdeki duygularım hep beni izlediler.Ortaya çıkmak için zaman ve fırsat arıyorlardı;ama bunlara izin vermiyor,özellikle engelliyordum.”</i></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv4MEec88JR8vO-YC0wW4qr6bKRI-3s0tHr43dA-gz4slRw0ZG1QxShuXpV8hJFaEd8nsBWtz3CkADbTBkwhfgRZKC09qQL9pbiYOJfLzczivulWGKcer5DX0jwPMEcLRVNIXbfdWab5RQ/s1600/dost.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv4MEec88JR8vO-YC0wW4qr6bKRI-3s0tHr43dA-gz4slRw0ZG1QxShuXpV8hJFaEd8nsBWtz3CkADbTBkwhfgRZKC09qQL9pbiYOJfLzczivulWGKcer5DX0jwPMEcLRVNIXbfdWab5RQ/s320/dost.jpg" width="305" /></a></div><div align="JUSTIFY"><i>"Ben gerçekten kötü bir insan değilim.Ne aksi bir adamım ne uysal; ne namuslu, ne alçak, ne de onurlu biriyim. Ne kahramanım, ne de bir korkak.Hiçbir şey olamadım." </i></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY"><i>“Ne herhangi bir kişiye benziyordum,ne de herhangi biri bana.Ben tek başımaydım,onlarsa hep birlikteydiler...”</i></div><div align="JUSTIFY"><br />
</div><div align="JUSTIFY"><i>“Siz insanı eski alışkanlıklarından vazgeçirmek ,onun iradesini bilimle , sağduyuyla uzlaşacak biçimde düzenlemek istiyorsunuz.Ancak insanların değişmesinin yalnızca olanaklı değil, aynı zamanda zorunlu olduğunu nereden biliyorsunuz? İnsan iradesinin böylesine düzeltilmeye gereksinmesi olduğu konusundaki kararınızı neye göre veriyorsunuz?Kısacası , böyle bir düzeltmenin insana gerçekte yarar sağlayacağına nasıl karar verdiniz?Aklın ve matematiğin desteklediği,gerçek ve normal çıkarlara karşı gelmenin ,insan için hep yararlı olduğuna,bunun hepimiz için bir yasa sayılacağına neden inanıyorsunuz?”</i></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY"><i>"İnsan olmak için neden çabalıyoruz ki...İnsanın etiyle kemiğiyle,kanıyla bir genelleme yapıp,sonra da içinden çıkamıyoruz.'Genel bir insan'anlamını bilmeden,ne olduğu belli olmayan bir şey için çalışıyoruz .Gerçekte insanlar ölü doğmuştur.Uzun zamandır canlı olmayan babalardan çoğalıyoruz.Bu durumdan zevk alıyoruz.Bir fırsatını bulsak,neredeyse beynimizdeki fikirlerden ve düşüncelerden doğmayı gerçekleştireceğiz."</i></div><div align="JUSTIFY"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Akıllı insanların bir baltaya sap olamayacaklarını ve yaşamda başarılı olanların sadece aptallar olduğunu düşünerek avutuyordum kendimi.XIX.yüzyılın insanı öncelikle iradesiz olmalıdır,hatta buna zorunludur.Becerikli ,iradeli bir insan oldukça dar kafalıdır.”</span></i></div><div style="font-family: inherit;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Bütün güzel ve yüce şey'lerin inceliğini kavramaya hazır olduğumda,evet böyle zamanlarda,bunları hissedeceğime gereksiz,saçma sapan davranışlarda bulunuyorum...Nniçin ben iyilik, güzellik, yücelik gibi şeyler konusundaki anlama gücüm arttıkça, bataklığa daha çok gömülüyor ve boğulacak duruma geliyordum?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Sizlerin içinde bulunduğunuz kötü duruma rağmen , başka türlü olamayacağını ,değişemeyeceğinizi,dahası,bunun için zamanınız ve inancınız olsa bile,bunu istemeyeceğinizi anlamanın doyumsuz tadıdır bu.Ayrıca değişmek isteseniz de sonucu etkilemez ;çünkü sizin için başka çıkış yolu yoktur.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Üzüntüden,kederden ileri gelen ama kederin ve insanın içinde bulunduğu durumun güçlüğü oranında tadı artan bir zevktir.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Her kişinin anılarında sadece dostlarına söyleyebileceği,herkese açamayacağı yanlar vardır. Hatta dostlarına bile söylenmeyecek olan,insanın yalnızca kendisine söyleyebileceği sırlar da olur.Bunların dışında insanın kendine bile açamayacağı sırlar da vardır.Bunların , sahibinin onuru ölçüsünde artacağını söyleyebiliriz.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"İşte, ben yapmacıksız bir insanı; onu özene bezene topraktan yaratan şefkatli bir doğa ananın görmek istediği gibi gerçek ve normal bir insan sayarım.Böyle bir insanı korkunç derecede kıskanırım. Yani böyle bir insan aptaldır!" </span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Kendisini aşağılamaktan hoşlanan bir insanın kendi özüne saygısı kalır mı?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Ben yaşadığımı anlamak için kendi kendime bir çeşit yaşama oyunu oynar,serüvenler uydururdum.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İnsanın adalet yerini bulsun diye öç almak istediği söylenir.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"İki kez de böyle aşık olmayı denedim ve bu yüzden olmadık acılar çektim. Kalbimin bir köşesinde bu acıya inanamazlık, hem de bu acıyla alay etmek yeşerirken, yine de acı çekmeyi sürdürdüm. Üstelik sırılsıklam bir aşık gibi kıskanıyor ve kendimi kaybediyordum.Bunun tek sebebi can sıkıntısıydı."</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Sistemlere ve bazı soyut kavramlara öylesine bağlı olan insan mantıklı olabilmek için, gerçeği bile rek değiştirmeye, gözlerini ve kulaklarını kapamaya razı olur.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Uygarlık neyimizi yumuşatmıştır ki?Uygarlığın insanlarda duyguların çeşitlerini çoğaltmaktan başka bir işe yaradığı yok.Oysa duyguların çeşitlenmesiyle birlikte , bir de bakıyorsunuz ki insanlar kan dökmekten daha çok hoşlanır hale geliyorlar.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Kişi uygarlığa bulaştıkça eskisinden daha iğrenç olmasa,daha fazla kan dökmese bile,daha kötü can aldığı bir gerçektir.Eskiden insanlar hak için kan dökerler,bu yüzden rahatça birbirlerini öldürürlerdi.Çağımızdaysa , insanı öldürmek suç sayıldığı halde yine de cinayetlerin ardı arkası kesilmiyor.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Tüm isteklerimizin ve kaprislerimizin de formülü bulunursa?Daha doğrusu,bunların temellerine,hangi yasalarla oluşup geliştiklerine,çeşitli durumlarda hangi yolları izlediklerine ilişkin kesin bir matematiksel formül ortaya çıksa...İşte o zaman,büyük bir olasılıkla,insan belki de hiçbir şey istememeye başlar;çünkü formüle bakarak istemenin ne tadı olabilir ki?Çünkü özgür isteği,iradesi olmayan insan istemeyi bilir mi?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="border: medium none; color: #cccccc; font-family: inherit; padding: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Sözün gelişi, sana maymundan geldiğimizi kanıtlamışlarsa, bu gerçeği yüzünü buruşturmadan kabul edeceksin. Gövdendeki tek bir yağ damlasının senin için yüz binlerce hemcinsininkinden değerli olması gerektiği; erdem, sorumluluk, safsata, boş inanç denen şeylerin hep bu sonuca göre çözümlendiği kanıtlanırsa yine olduğu gibi kabul edeceksin, çünkü matematiğin ‘iki kere iki dört eder’ kesin sonucu vardır bunlarda. Hele bir karşı durmaya kalkın; ‘Aman efendim, nasıl karşı çıkarsınız? Bu, iki kere ikinin dört etmesi kadar açıktır! Doğa size danışmaz, onun sizin isteklerinizle, yasalarının hoşunuza gidip gitmediğiyle işi yoktur. Doğayı olduğu gibi, bütün sonuçlarıyla kabul etmek zorundasınız. Duvar duvardır ,taş da taş...’ diye bağırırlar. Aman tanrım, herhangi bir sebepten ötürü doğa yasaları ile iki kere ikinin dört ettiği hoşuma gitmiyorsa, bana ne bu yasalardan, bana ne aritmetikten? Duvarı delmeye gücüm yetmiyorsa, ‘ille deleceğim’ diye yırtınmam elbette; ama önümde yıkmaya gücümün yetmediği bir taş duvar bulunmasına da razı olamam.”</span></i></div><div style="color: #eeeeee; font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="border: medium none; font-family: inherit; padding: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İnsanın kasıtlı ve bilinçli olarak zararlı,anlamsız hatta son derece ahmakça bir isteğe kapıldığı tek bir durum vardır.Bu , ne kadar anlamsız olursa olsun,istemek hakkına sahip olmak,yalnızca akla uygun olan şeyleri istemek zorunda olmamak isteğidir.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İsteseniz de dilinizi çıkaramayacağınız,bütün bakışlardan uzakta ,nanik bile yapamayacağınız,sonsuza kadar ayakta kalacak camdan bir saraya inanmışsınız.Belki de bunları yapamayacağım için bu saraydan çekiniyorum.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İş çizelgeyle matematiğe dayanınca,ortada iki kere ikinin dört etmesinden başka bir şey dönmezse ,iradenin sözü edilebilir mi?İki kere iki,benim iradem karışmasa bile dört ediyor.İrade demek ,bu mudur?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Gururunuz yüzünden en küçük şeyleri bile sorun haline getirip,içinizde gerçeği çarçur ediyorsunuz.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Çağımızda , aklı başında olan her insan korkaktır,köle ruhludur ve ne yazık ki böyle olmak zorundadır.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"Hiç kimseyle tek laf etmek istemezken; ani değişikliklerde bulunur, iş arkadaşlarımla konuşmak ve arkadaşlık etmek için neredeyse can atardım. Onlara duyduğum bu soğukluk birden ortadan kalkar, sevgiye dönüşürdü. Kim bilir, belki de bu duygular gerçekte yoktu, belki de kitaplardan kapma yapmacık duygulardı."</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
"En bayağı ve en aşağılık insanların aynı zamanda namus timsali olarak kalabilmeleri ancak bizim ülkemizde mümkündür!"<br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Onu kurtaracak , uçurumların derinliklerine yuvarlanmaktan koruyarak yeniden yaşama dönmesini sağlayacak olan biricik güç sevgiydi.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Utangaç , temiz yürekli insanlar kendilerini çözümlemek isteyenlere bir çeşit çekingenlik duygusuyla sığınır ve kendilerini saklayarak alaycı bir ifadeye başvururlar.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">'' Aslında benim ne istediğimi biliyor musun? Hepinizin canı cehenneme! Rahatlık, sakinlik istiyorum! Kendi huzurum için bütün dünyayı beş paraya satarım ben. Beni kıyametin kopmasıyla çaysız kalmam arasında bir seçime zorlasalar, dünyanın batmasını umursamaz, çayımdan vazgeçmeyeceğimi haykırırdım.''</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İnsan yaşamı boyunca bir kez , o da bir bunalım sırasında içini döker. ”<br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Hareketlerimde başkalarınınkinden farklı bir yön çizeceğim diye ödüm kopuyordu.Fakat başka biri olmaya kim dayanabilirdi ki?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"Bence iki kere iki dört yalnızca bir küstahlık. İki kere ikiyi yolunuzun ortasında külhanbey gibi duran, ellerini beline koymuş, her yana tükürükler saçan biri olarak düşünüyorum. Sonra da onun mükemmel bir varlık olabileceğini de kabul ediyorum ama her şeyi güzel görmeye başladıktan sonra, iki kere ikinin dört değil de beş olduğunu düşünmek ve bundan zevk duymak da olumlu olabilir." </span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“İnsan gelgeç gönüllü,bir dalda durmayan yaratıktır.Belki de satranç oyunları gibi amaca ulaşmayı değil,amaca giden yolu sever.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Ben onu isteklerimde ve hayallerimde yaşatıyorum ya , bu bana da yeter;isteklerim var oldukça,o da var olacaktır.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Kalp birkez kırıldı mı, hiç kimseye aldırmaz ve hiçbirşeyi umursamaz. Belki mutluluğun sonu, ama huzurun başlangıcıdır bu. “</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Tam olarak anlama gücüne sahip bir insan kendisine saygı duyabilir mi hiç?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">“Yoksa dünyaya gelişimin tek nedeni,varlığımın bir yalan olduğu sonucuna varmak için mi?”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
</span></i> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"..ama şuna iyice inanıyorum ki, değil fazlasıyla bilinçli olmak, bilincin her türlüsü hastalıktır.”</span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;">"Benim yaşam biçimim şudur:Sizlerin yarı yolda bıraktığınız şeyleri sonuna kadar götürmek yalnızca." </span></i></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i><span style="font-size: small;"><br />
<br />
</span></i></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-88190900722203163802011-07-23T02:07:00.004+03:002021-04-27T19:57:49.872+03:00YERALTINDAN NOTLAR<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9l9IvjPlqV3g-dislEnDO8Q-v0XcgAQ8YI9FXF_NO8ttpWKL_GGpTQvt6DQKUhIsg0yO9JqtZsk9Lh82cRdYfc1ETxfD1g6Z50Em5ZCCOn0K6GUAr6j9B1lgLAQQjoe3aNdZXYrtv4z7/s1600/yeraltindan+notlar.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9l9IvjPlqV3g-dislEnDO8Q-v0XcgAQ8YI9FXF_NO8ttpWKL_GGpTQvt6DQKUhIsg0yO9JqtZsk9Lh82cRdYfc1ETxfD1g6Z50Em5ZCCOn0K6GUAr6j9B1lgLAQQjoe3aNdZXYrtv4z7/s1600/yeraltindan+notlar.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"> Aslında Dostoyevski'nin Ezilenler adlı romanını okurken birden kendimi Yeraltından Notlar'ı okurken buldum.Nedense hiçbir zaman tek bir kitap okuyamıyorum.Sanırım birkaç tane birden başlayıp hepsini bir aynı anda bitirmekten zevk alıyorum.Daha fazla okuma alışkanlıklarımı deşifre etmeden kitabı anlatmaya başlasam iyi olacak.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Kitap için gerçek dünyadan kendisini soyutlamış,asosyal,insanlardan nefret eden, kimi zaman insanları küçümseyen, kimi zaman yücelten, hiçbir kalıba ve düzene sığmak istemeyen, yaşadığı toplum içerisinde kendini kabul ettirme çabası içinde olan,aslında bunu toplum içinde var olmaktan ziyade yaşamda var olmak için çabalayan,kendi gerçeklerini bulmaya çalışan,ruhunun gelgitleri,iç çatışmaları,bazen kendine bile itiraf etmekten korktuğu düşünceleri,kaçışları ,kaygıları,çelişkileri olan modern dünyayla özgürleştiğini sananların aslında tutsaklaştıklarını düşünen,gitgide yalnızlaşan,anlaşılamayan ,kendini bir türlü anlatamayan bir adamın oldukça içten,dürüst ifadelerle anlatılmış yaşamı diyebiliriz.</div><div style="text-align: justify;">Ayrıca kitapta Rus aydınları,batılılaşma hareketleri,doğa yasalarını sorgusuz kabul etme ve toplumun bizlere sürekli bir şeyler empoze etmesi de oldukça eleştirilmiş.<br />
<br />
Anne babasız büyüdüğü için kendine bakanlar tarafından azarlanan küçük görülüp yatılı okula verilen kendisi küçük yaştan itibaren hem ailesi hem de okuldaki arkadaşları tarafından alaya alındığı için kendisi de içten içe diğer insanları alaya alan,aşağılayan zeki ama tutarsız bir kişilik.Bu aşağılık kompleksiyle sürekli cevap vermeye çalışan ama bir türlü başaramayan harekete geçse bile önemsenmeyen silik bir kişilik.<br />
<br />
Roman kahramanı işte bu aşağılanmalar,paylamalar,küskünlükler,kuşkular,problemlerle kuşatılınca ve kendi içindeki gerçekleri bulmak için kendisine bir yeraltı oluşturmuştur .Aslında yeraltı onun bilinçaltı,benliği,karanlık dünyası. Bu yeraltında sınırsız sorgulama,hayal,düş var.Aynı zamanda toplumdaki yozlaşmışlığa,samimiyetsizliklere karşı çıkan zaman zaman bu yer altından çıkan ama tekrar değersiz ve aşağılanmış hissettiğinde ve sağlıklı bir iletişim kuramadığında tekrar insanlara ,kalıplara,topluma duyduğu nefretle yeraltındaki hesaplaşmalarına dönen kendi tanımıyla ‘hasta’bir adam var.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Hazzın,acının,mutluluk kavramının gerçekte ne olduğunu bulmaya çalışır. Kimi zaman acılardan mutluluk duyarken, kimi zaman da insanların kendisiyle alay etmesinden ;hatta tokat atmasından zevk duyar.Bazen kendi yaptığı alçaklıkları,uğradığı hakaretleri ,yapayalnız olduğunu düşündüğünde bundan büyük bir zevk alır. İnsanların korkaklığın adını “ölçülü davranmak” olarak değiştirdiğinden şikayet eder.Bazı kavramların insanlar tarafından dayattırılmasına karşı olan bir adam.. Kalıpları, insan özgürlüğünün önündeki ‘’taş duvarlar’’ olarak görür.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Aslında bu ve başka yönleriyle Aylak Adam C.karakteriyle benzerlik gösteriyor.İkisi de çalışmayı önemsemeyen,Yeraltı adamı akrabasından kalan mirastan sonra işten ayrılan,C.bildiğimiz gibi bir mirasyediydi zaten.İkisi de topluma yabancılaşmış,toplum tarafından dışlandıklarını düşünen,topluma aldıkları tavır benzer özelikler gösteren,anti sosyal,tek başınalık,hayatı anlamlandırmada zorluk çeken,diğer insanlar gibi alışılmışlığın kolaylığına kaçmak istemeyen farklı olmak isteyen ,arayış içinde olan adamlar..Her ikisinin ismi romanlarda yoktur.Bu belki de onları bu noktada diğer insanlardan ayırıyor.Onlar tanımlanmamış,belirli kalıplara oturtulmamış,hapsedilmemiş.Ama ben Aylak Adam’ın işinin daha zor olduğunu düşünüyorum.Çünkü Yeraltı adamı kendi oluşturduğu dünyasında toplumla çok fazla iç içe değil.Oysa C.sürekli onlarla meşgul.Bu ikiyüzlülüğün içinde.Yeraltı adamı bazen yerüstüne çıkabilme isteği duyuyor.Bazen kızıp tekrar Yeraltına iniyor.Oysa C.nin böyle bir seçeneği yok.C’nin insan içine karışmak için tek seçeneği sinema.Ve en önemlisi de C. gerçek sevgiyi arıyor.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Tekrar kitaba dönersek,</div><div style="text-align: justify;"><br />
Kitap iki bölümden oluşuyor.YERALTI ve SULU SEPKEN.Yeraltı adlı bölümde kendine ait gizli düşünceleri,toplumumuzda varoluşunun nedenlerini açıklar.Sulu Sepken adlı bölümde ise eski arkadaşlarıyla buluştuğu bir akşam yemeğinin ardından gelişen olaylarla aslında toplum-insan-ahlak sorgulaması yapılıyor.<br />
Dostoyevski ‘Elinizdeki notlar ve yazarı elbette ki uydurmadır’ dese de çoğu kişi gibi bu yeraltı adamının ben de Dostoyevski olduğunu düşünüyorum.Çoğu yerde neden yeraltına girdiğini ve neden hep bir şeyler yazma ihtiyacı duyduğunu okurlarıyla tartışırcasına,bazen ‘ne düşündüğünüz önemli değil’ diyerek kimi zaman alaylı bir üslupla anlatır.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Zaten kitabın sonunda ’Belki de benimkisi ,edebi bir yapıt yazmak değil de suçlarımın bedelini ödemek oldu.’cümlesiyle yazdıklarının kendi bilinçaltı olduğunu doğrular.</div><div style="text-align: justify;"><br />
Eğer siz de bu yer altı adamından yola çıkarak kendi varlığınızı çözmek ,kendi gerçeklerinizi bulmak isterseniz bu kitabı okumalısınız.</div><br />
<br />
<span style="color: #a64d79;">Öz.</span><br />
<div style="color: #a64d79;">19 Temmuz Salı</div><div style="color: #a64d79;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-39334082000023346452011-07-18T00:16:00.012+03:002021-04-24T19:31:24.764+03:00Nasıl Yalnız Kaldım ?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI6J5NZBPsYgRz9zkscGoC-rznb0jH9dWdyAuQ-xF8_czfCoz9wXaFy-odnpvgbHZlRl6PxobT_m5TGuoosyA8p6uTSrTMzR2va2MoHRdEQ8HHSNzKHSURBsMYn8w2-XpKOaWef-jtxeLP/s1600/Yaln%25C4%25B1z.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI6J5NZBPsYgRz9zkscGoC-rznb0jH9dWdyAuQ-xF8_czfCoz9wXaFy-odnpvgbHZlRl6PxobT_m5TGuoosyA8p6uTSrTMzR2va2MoHRdEQ8HHSNzKHSURBsMYn8w2-XpKOaWef-jtxeLP/s1600/Yaln%25C4%25B1z.jpg" /></a></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;">İnsanlar 'geveze hatalarımı övüp, sessiz erdemlerimi eleştirmeye başladığında' yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">En yakın dostlarım içimde öldüklerinde; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Dostluklar ucuza getirildiğinde; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Arkadaşlar sadece telefon rehberinde kaldığında ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Haykırışlarıma sağır, acılarıma dilsiz kaldıklarında insanlar; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Gözlerimden sessiz acılar süzüldüğünde kimse yoktu; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçimdeki kuyulara uzanan ipleri kestiğimde; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Kimsenin gözlerinde kendimi göremedim; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><br />
</span> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Omzumdaki yükü taşıyabilecek bir el olmadığı için; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Beynime yuvalanmış hüzünler beynimi kemirirken, anılarımla beslenmeye çabaladığımda; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçimdeki bu yalnızlık duygusunu öldürüp katil olmaya cesaret edemediğimde; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Gözlerimde titreyen sessiz harfler derdimi anlatacak bir kelime bile oluşturamadığında; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Benim toprağımda yağmurdan sonra hiç gökkuşağı çıkmadı; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Sözcükler boğazımda düğümlenirken düğümü çözen yokken, bilakis boğanlar varken; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Şu koca şehirde kalabalıklar başımda dönerken, kafam dolu; kalbim boş olduğu için ;yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçimde örülü duvarları yıkan usta yokken ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Haykırışlarım isyana dönüştüğünde, isyanı bastıran yoktu ;yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><br />
</span> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçimdeki ses artık kısıldığında ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-family: inherit;">Kurallarına göre oynamadım, oyundan atıldım; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçime akan gözyaşlarıyla biriken kendi içimdeki okyanusta boğulduğumda kurtaran yoktu ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> İçerimde çıkan duygu savaşlarında yalnızlığım tek başına iktidar olduğunda ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Aynalarda bile çoğalamadığım zaman ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Dünyaya gelen bahar bana gelmediğinde ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Yaşarken de ölüneceğini öğrendiğimde; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Canım dediklerim can’a kastettiğinde ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Ve</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Çok olduğunda güneş içime uğramayalı ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> En sonunda da kendime bile yabancı olunca ; yalnız kaldım.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;"> Dedim ya ,</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Ben </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"><span style="font-size: small;">yalnızım..</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> </div><div style="font-family: inherit; text-align: center;"> <span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="color: #a64d79; font-family: inherit; text-align: left;"> <span style="font-size: small;">Öz.</span></div><div style="color: #a64d79; font-family: inherit; text-align: left;"><span style="font-size: small;">11 Temmuz P.tesi</span></div><div style="color: #a64d79; font-family: inherit; text-align: left;"><span style="font-size: small;">Saat ?</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #a64d79;">'Ancak durursa anlaşılır saatin kaç olduğu.'</span></span></div><div style="border-color: -moz-use-text-color -moz-use-text-color rgb(0, 0, 0); border-style: none none solid; border-width: medium medium 1px; padding: 0cm 0cm 0.07cm;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-83410895809204971072011-07-09T00:15:00.003+03:002021-04-24T22:57:57.941+03:00Loneliness Is Killing Me Slowly<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuZqlOp0NIc7oqJpvjw9OrsjqKpO8asOFQpZZHbIcH0LY9qqMXgorucvxCWkENIKwk6FrwN9BMa68cowQuNknahPutihxCak3QUn1UHag8PKqQuoWX62j0g798l1Kyouau888oEX2DoM8J/s1600/ne+%25C3%25A7ok+ac%25C4%25B1+var.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuZqlOp0NIc7oqJpvjw9OrsjqKpO8asOFQpZZHbIcH0LY9qqMXgorucvxCWkENIKwk6FrwN9BMa68cowQuNknahPutihxCak3QUn1UHag8PKqQuoWX62j0g798l1Kyouau888oEX2DoM8J/s1600/ne+%25C3%25A7ok+ac%25C4%25B1+var.jpg" /></a></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Sometimes something worries you.You can not define exactly what it is.Everybody leaves you.Only it does not leave you alone.It hurts.You try to scream.Nobody hears you.Tears glisten in your eyes, nobody sees.You just want one person who says : </span></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">I want to know all about your tears, your sadness , your fears ,your regrets , your reckonings , your sorrow, your gloom remaining from earlier time,people that hurt you,people that love you ,your nightmares ,your dreams , your hopes , your aspirations.I’m here to ease your pain. Are you ready to tell me about yourself from beginning to end?</span></div><div style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">But the more you want to hear his voice the more he stops talking.You know that he ‘ll never come.</span></div><div style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: "Courier New", Courier, monospace; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">You look in the mirror in your room.A faint smile passes accross your lips.The only thing you see is your loneliness.</span></div><div class="MsoPlainText"><br />
</div><div class="MsoPlainText"></div><div class="MsoPlainText" style="color: #c27ba0; font-family: "Courier New", Courier, monospace;">Written by Oz.</div><div class="MsoPlainText" style="color: #c27ba0; font-family: "Courier New", Courier, monospace;">at one of the lonely and sleepless nights </div><div class="MsoPlainText"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-20785559423144789282011-07-06T23:48:00.003+03:002011-07-22T17:29:31.527+03:00Aylak Adam ' dan Alıntılar<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiohfU99siRNAbOPWKpBzJWNNOMjtr6cPW_NREh3fJNWl4rCZKrNH90d26xQhqYN6EyycA_ZgOpZmmF4nsonffN3lPf8Ok5U2Izxe9ZHbAsj7bOGGh4Ao-9Eir4zzev85G1TAD3Adc5RqoO/s1600/yusuf+at%25C4%25B1lgan.Jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiohfU99siRNAbOPWKpBzJWNNOMjtr6cPW_NREh3fJNWl4rCZKrNH90d26xQhqYN6EyycA_ZgOpZmmF4nsonffN3lPf8Ok5U2Izxe9ZHbAsj7bOGGh4Ao-9Eir4zzev85G1TAD3Adc5RqoO/s1600/yusuf+at%25C4%25B1lgan.Jpeg" /></a></div>Bu kitapta hayata ,düzene,gerçek sevgiye ulaşma umuduna ait o kadar etkileyici cümle var ki.İşte seçtiklerim :<br />
<br />
<div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Ne yamansınız dökme kalıplarınızla; bir şeyi onlara uydurmadan rahat edemezsiniz.”</i></div><div></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Akşamları elinizde paketlerle dönersiniz.Sizi bekleyenler vardır.Rahatsınız. Hem ne kolay rahatlıyorsunuz.İçinizde boşluklar yok.Neden ben de sizin gibi olamıyorum?Bir ben miyim düşünen?Bir ben miyim yalnız?”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Tutamak sorunu dedim. Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz.Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaydaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kim zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine,sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Herkes kendi tutmağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez. Kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım. Öküzleri besiliydi , pırıl pırıldı. </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Herkesin, “- Veli ağanın öküzleri gibi öküz, yoktur, ” demesini isterdi. Daha gülünçleri de vardır. Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimizi, benimle birlik düşünen,</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>duyan, seven bir kadın!”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Eve gelirken on paket sigarayla bir deste kibrit aldı. Odasının ışığını yaktı.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Elindekileri karyolanın altına, boş bavula koydu. Çevresine bakındı.Yoktu.Oturma odasını da aradı.Orada da yoktu. Bunca lüzumsuz eşya vardı da, neden en gereken bir sigara küllüğü yoktu.Kadınlar da böyleydi.Dünyada gereğinden çok kadın vardı.Ama, yalnız bir teki yoktu.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Ertesi gün sıkıcı bir sabahla başlayacaktı.Kim bilir,iç sıkıntısı olmasa, belki insanlar işe gitmeyi unuturlardı.'İş avutur ,'derdi babası.O böyle avuntu istemiyordu.Bir örnek yazılar yazmak,bir örnek dersler vermek,bir örnek çekiç sallamaktı onların iş dedikleri….Kornasını ötekilerden başka öttüren bir şoför, çekicini başka ahenkle sallayan bir demirci bile ikinci gün kendi kendini tekrarlıyordu.Yaşamanın amacı alışkanlıktı,rahatlıktı.Çoğunluk çabadan,yenilikten korkuyordu.Ne kolaydı onlara uymak! “</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Ya insanlar?Onların yaşamasında her şey ayrıntı.Önemli olan yemek değil , yenecek yemeğin çeşididir ;giysi değil , giysinin çeşidi ; ayakkabının çeşidi. Günlerin adı bile.. Belli günlerde belli yaşamları vardır.Pazar günleri pazarlık yaşamalarını kuşanırlar, çarşambaları çarşambalık! Hep ayrıntılar!Paranın sayısı gibi.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“İnsanlarda anlayamadığı bir şey de gazete okumalarıydı.Neden her sabah içlerini karartmak gereğini duyarlardı acaba?Futbol maçı hastalarınınkini anlıyordu.Ya ötekiler?Binlerce gazete satılıyor bu şehirde.Örneğin şu yaşlı adam!Yoksa Fatih’te iki ev yandı başlığını görüp’İyi,benim orada evim yok,’diye düşünebilmek rahatlığı için mi okur?Bir adam karısını öldürdü.’İyi etmiş.Kim bilir ne namussuzdu.’Çin’de isyan. ‘Beter olsunlar,kırsınlar birbirlerini.Bize dokunmasınlar da!..’Bu ‘biz’dediği daha çok ‘ben’değil mi?’Ben,benim,bana,beni!’”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Araçları ,kullanılmaları gereken amaçtan sürekli olarak değişik amaçlar için kullanmak gösteriştir.Sağlam adamın elinde çevirdiği baston gibi.İnsan başını güneşten korumak için yapılan şapkanın kadın başlarında yarım limon kadar ufalması gibi.Bir yere çabuk gitmek için binilmesi gereken bisiklete,şortlu bacaklarla,caddede gezinti için binmek gibi.Züppeliktir bu,gösteriştir.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Kılığı düzgün bir adamın sokakta simit yemesi yasaktır.Bütün yasaklar gibi bunun da bir kaçamak yolu yok mu?Simidi kır,cebine sok.Tek elinle bir lokma koparıp,kimseye sezdirmeden ağzına at.Ama,ben dişlerim sağlamken ısıracağım.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“…Ben Eli Paketliler sokağı diyorum.Komşusunun saygısını yitireceğinden başka sıkıntısı olmayanlar yaşar burda.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Kafasından geçene güldü. Duraktakiler dönüp baktılar. Kadının biri kaşlarını çattı. Sokakta kendi kendine sesli gülünemeyeceğini bilmeyen yoktu. ‘Ne adamlar be. Güldüysem güldüm, size ne?’Duramadı orda, yürüdü. Eve gitmeyecek. İçindeki 'sinemadan çıkmış kişi' yi öldürdüler. Sağ kalan sıkıntılı, kızgın. Hep ölçülü-biçimli mi davranmak gerek? Kim demiş? Başkaları onu eve gidecek sanırken o gidip bir meyhanede içecek.” </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>"Ben çoğu geceler içiyorum. Şakağımdaki ağrıyı duymamak için, iştah açmak için falan diyorum ama değil, biliyorum. Bir çeşit umutsuzluktan kurtulmak için. Belki kendi kendimden. İki çeşit içen vardır. Biri, benim gibi, kurtuluşu içkiden beklemenin utancıyla içer.Bir de şu çevrendekilere bak. Bunlar neden içiyorlar? Toplum içinde yaşamanın baskısını, yükünü hafifletmek için. Çekinmeden bağırmak, yüksek sesle gülmek için. Dışarda bağırmak, kahkaha atmak yasaktır. Sokakta hiç gülmemek için burada gülerler. Böylesi az içer. Ya ben? İçiyorum da kurtulabiliyor muyum?Belki yalnız baş ağrısından."</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Nasıl kolayca söyleyiveriyor bunu.Sevmek!Kelimelere herkes kendine göre bir anlam, bir değer veriyor galiba.Bu değerler aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dil konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu? “</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>"İnsan kendine uygun olmayanı bağışlamaz.Biz hoşgörüsü olmadığını bile bile, başkalarında kendininkinden ayrıyı bağışlamaya çalışana hoşgörülü diyoruz"</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Neredeydi insanlar?Onlar yalnız evleri yanarken dışarı uğrarlardı.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Bir şey var ,ama eksile eksile var.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> “Beni anlasa o da benimle aynı düşü görse!..”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Şimdi ben ona yokum.Olsun.Uykudaki yokluk gibi bu,geçici.Uyanınca ona daha çok varım”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Herkes onun gibi değil miydi?En az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Neden insanlar susmayı bilmiyor.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Yemeğe,yemeğe.Canım istemiyor desem başıma toplanırlar.Kadınların neden evlendiklerini anlıyorum.Yalnız kalabilmek için.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Arkasındaki çocuklar güldüler.Böyle içten yalnız çocuklar gülebilir.Bir de deliler…”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>"... hep bu masada buluşmasınlar istiyordu.Alışmaktan korkuyordu.Böyle giderse bu masa sevgilerinin kutsal yeri olacaktı. Bir yerleri olması kötüydü.Sonra insan kendinin değil, o yerin isteğine uygun yaşamaya başlardı."</i><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><i>"Yüzüne baktıkça ona sarılmaktan çekiniyordu. İçini böyle çırılçıplak açan birinin, </i><i>artık bunları gören insanı sevemeyeceğini sanıyordu. 'Beni bırakırsa, bunları anlattığı </i><i>için bırakacak' diye düşündü.''</i></div></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Güçlüğü umutsuzca zorlamak bile güzeldi.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Yoksa her şey ben olmadığım zaman ,benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“İnsanlar haksızken daha çok bağırırlar.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Belki daha iyisine ulaşmak elimizde değil.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> “Dilencinin niye beş gün gelip iki gün gelmediğini,niye hep bu vakit burada olduğunu artık biliyordu.Güldü.Yaman adamdı bu dilenci.İnsanların işten dönerken ucuza huzur satın aldıklarını biliyordu.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Konuşan iki adam ayrılmak üzereydiler.El sıkıştılar.’Çıkarın şapkalarınızı!’Çıkardılar.İnsanlardan yenilik beklemek saçmaydı.”</i><br />
<br />
<i>"Konuşmam yetmiyormuş gibi düşünmeye de başladım. En kötüsü buydu. Çoğu insan gibi düşünmeden konuşsaydım kimse bir şey demeyecekti; ama ben düşündüğümü söylemeye kalktım..." </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Her zaman ,önünde yürüyen kadının yüzünü görmeden,güzel olup olmadığını karşıdan gelen erkeklerin gözlerinden anlardı.Güzelse,onu geçtikten sonra dönüp tekrar bir daha bakarlardı. ”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>"Sevgi dedikleri bu iç karışıklığı,bu özlem mi yoksa?"</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Hep para verip rahatlayacaksın!Ne yapayım ya?İnsanların en kolay anladıkları onun dili değil mi?”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“-Senin aradığın kadın dünyada yok,dedi.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Var!O olmasaydı ben olmazdım.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> “Sana bakmayı biliyorum ben.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Bir gün dünyada dayanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğretecem”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Asfalta kusmak ,işte yirminci yüzyıl.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“-Merhaba,dedi.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Der demez pişman oldu.Kadın durmuş ona bakıyordu.Sol elini cebinden çıkarıp kulağını kaşıdı.Kadın,</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Sizi tanımıyorum,dedi.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Buna verilecek karşılık belliydi:’Öyleyse tanışalım,’deyip kadının koluna girmesi,’Ne soğuk.Sıcak bir yere girip bir şeyler içsek,’demesi gerekiyordu.Kolaylıklardı bunlar.Kadın bunları bekliyordu ondan.Oysa,</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Ben de,dedi.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>" Adınız Güler, değil mi?</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>- Ben daha sizinkini bilmiyorum.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Öğreneceksiniz.Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor.Ama yapışıp kalıyor ona.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Onsuz olamıyor. (Sustu.Bir sigara yaktı.)Bakın, şimdi adımdan daha önemli bir şey biliyorsunuz:Sigara içtiğimi.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>İşte bir başkası:</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Bütün bu ‘siz’ler, ‘iz’ler, ‘uz’lardan sıkılırım ben.Yapmacık, fazlalık gibi gelirler bana.İkinci konuşmamda ‘sen’ diyemeyeceğim biriyle bir daha konuşmam.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>Ne dersin (iz)?</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Galiba sizi anlıyorum.</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Yanılıyorsun.’Siz’ anlanamaz, ‘sen’ anlanır.Bazı kitaplarda ‘sizi seviyorum'u okuyunca gülerim.Sanki ‘siz’ sevilirmiş!’Sen’ sevilir, değil mi? </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>-Seni anlıyorum(Kızardı.)”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“En yakınlarına bile siz diyenler tanırım.Üstelik onları sevdiklerini de söylerler.İnanılır mı onlara?Kibar görünme yapmacığı değil de nedir bu?”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Doğru, hep başkayız.Ayak bastığımız her yer dünyanın merkezi oluyor. Her şey bizim çevremizde dönüyor..’”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i>“Sokak sinemadan çıkmayanlarla dolu;asık yüzleri ,kayıtsızlıkları,sinsi yürüyüşleriyle onu aralarına alıyorlar,eritiyorlar.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> </i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><i> “İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları ‘kişi’yi anlatırlar.”</i></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-55070864479862696782011-07-01T00:46:00.005+03:002021-04-27T19:57:21.777+03:00Aylak Adam<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimi_2BBYN_03lus09Cc2z13bJN18p4Vb1SbQoGi5-wHyXOs8eV2Q48Hpdmn79aBFyaEbBXpCJccL60IP4OX4JypUXNpAmfDnDyiwrzrgQiMlHy3QWh4jLBwXpd0OEVT764JnxABv4VkSys/s1600/Aylak+Adam.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimi_2BBYN_03lus09Cc2z13bJN18p4Vb1SbQoGi5-wHyXOs8eV2Q48Hpdmn79aBFyaEbBXpCJccL60IP4OX4JypUXNpAmfDnDyiwrzrgQiMlHy3QWh4jLBwXpd0OEVT764JnxABv4VkSys/s320/Aylak+Adam.jpg" width="215" /></a></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Tutunamayanlar'ın romanı.Çoğu kişiye göre Tutunamayanlar'dan önce Aylak Adam vardır..</span></div><div></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Roman çok özgün bir anlatımla yazılmış.Sürükleyici bir kurguya , toplumla ilgili güçlü tespitlere sahip, modern zaman insanlarıyla, toplum-kişi çatışmaları, kadın-erkek ilişkilerindeki tutarsızlıklarla ilgili birçok eleştiri mevcut.Yazarın o dönemde yaşamını köyde sürdürüp şehri ve şehirli insanı böylesine güzel analiz etmesi de ilginçtir doğrusu..</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Roman her şeye karşı olan, ne iş yapıyosun sorusuna Aylak'ım diye cevap veren, farklı olmak adına kalıpları, kuralları,rutinleri reddeden,düzene inat özgürlüğüne düşkün, günlerini sokaklarda hayalindeki kadını arayarak geçiren,aradığını bulacağına dair hep umut taşıyan,geçmişi ve şimdiyi birlikte yaşayan ,belki de hepimizin içinde biraz var olan,dışarı çıkaramadığımız bir hayatın hikayesi.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">İlk bakışta kitapta özneler birbirine karışmış gibi görünebilir.Bu yüzden ilk olarak size roman kahramanlarını tanıtmakla başlayayım.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>C'nin babası: </b></u>Yaşamadığı için romanda onu C.nin bahsettiği olaylardan tanımaktayız.Komisyonculuk yapar.C.hep ona benzemekten korkar.Babası kadın düşkünüdür. Hizmetçilerle gönül eğlendirir.Evde en sık değişen şey hizmetçilerdir. Çocuğuyla ilgilenmez.Akşam yemeklerine nadir olarak gelir.O yemeklerdeki sessizlik te zaten çok sıkıcıdır.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Zehra Teyze:</b></u>C.annesini bir yaşında kaybettikten sonra teyzesi Zehra tarafından büyütülür.Mavi gözlüdür.Aslında C.başkalarında onu arar.Sevgililerinin mavi gözlü olması belki bundandır.C.’nin babasıyla ilişkisi vardır. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>B:</b></u> C'nin sürekli aradığı kişidir. Sami'nin ablasıdır.Mavi gözlüdür.Yüksekokul örencisi ve Güler’in arkadaşıdır.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Ayşe:</b></u> C nin ayrıldığı sevgilisi. Ressamdır.İnsan resmi yapmaz. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Güler:</b></u><b> </b>C. bir dönem aradığını sandığı kişinin Güler olduğunu düşünür.Gözleri koyu mavidir. Fakültede öğrencidir.B.’nin en yakın arkadaşıdır.Geleneksel bir aile yaşantısı vardır. Hayalinde evlenmek,çoluk çocuk sahibi olmak arzusu vardır.Bu yönüyle C.’den ayrılır.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Sadık:</b></u> C'nin ressam arkadaşıdır.Resim atölyesi ve öğrencileri vardır. Orada hocalık yapar.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Sami:</b></u> B'nin kardeşidir. C'nin her zaman gittiği resim atölyesinde Sadık’ın öğrencisidir.Yeteneklidir.C nin de bir portresini yapar.Portrede C.nin ruh halini o kadar iyi yansıtmıştır ki.Sürekli kulağını kaşıyan C.’nin elini resimde bir ikilem içinde havada çizmiştir. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Erhan :</b></u> B’nin ayrıldığı sevgilisidir.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Necmi, Fatma, Selma :</b></u> Atölyedeki diğer öğrencilerdirler.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Şaşı hayat kadını:</b></u> Sinemaların loca bölümünde anlaştığı müşterileriyle takılan bir hayat kadınıdır. C onu teyzesine benzetir. <u><i>“ Şaşı kadın karmaşık yollardan bana Zehra teyzemi getiriyordu. Dizinde yatarken yalnız benim bildiğim kokuyla dolu, kimi duran , kimi kıpırdayan dudaklarına bakardım. Arada eğilir, ben büyük , inanılmaz bir şeyler olacağını beklerken salt burnumun ucunu öperdi. Yüzü bana inerken gözleri şaşılaşırdı.”</i></u></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Aktör:</b></u> Aylak adamın meyhanede karşılaştığı bir aktör. Çok konuşan biri. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Selim:</b></u> C. Ayşe ile Selim’e yolda rastlamış ve Ayşe’nin sırf yüzü kızardığı için kendisini Selim ile aldattığını düşünmüştür.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Haluk:</b></u> Ayşe'nin eski sevgilisidir. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"></span></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>Kemal:</b></u> Paris’e gidip dönen ,Ayşe ile olan ressamdır.C’nin evinde yan yana duran tablolardan biri Ayşe'nin diğeri ise Kemal'indir. </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><u><b>ve</b></u></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><b><span style="font-size: small;">C:Romanın başkahramanıdır.Adı yoktur.Romanda C.olarak geçer .Belki de Yusuf Atılgan kahramanının bir adı olmayışını şu sözleriyle açıklar.</span><u><span style="font-size: small;"><i>“Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır.” </i></span></u></b></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><b><span style="font-size: small;">28 yaşında annesi bir yaşındayken ölmüş,teyzesi Zehra tarafından büyütülmüş,babasının teyzesine sarkıntılık ettiğini gördükten sonra babasından nefret eden ve ona benzemekten çok korkan,aslında O’na benzeyen,babasının şamarıyla kulağı yırtıldıktan sonra sürekli sol kulak memesini kaşıyan,garsonları hiç sevmeyen,onları sırnaşık gören,onlara çok nadir bahşiş veren (genellikle sırnaşık olmayıp konuşmayanlara bahşiş veriyor),bir mekana gittiğinde artık o mekanın müşterisi gibi davranıldığında bir daha o mekana gitmeyen,pazarlık etmeyen,toplumun anladığı para dilinden konuşan,sırf kafasındaki dünyaya bulaşmasınlar diye bir şeyin fiyatını sormadan parasını fazlasıyla veren,sokak adlarını toplayıp bunlar üzerinde düşünen bir süre sonra vazgeçen, hikaye yazmaya başlayıp gene vazgeçen bir şeye sürekli olarak devam edemeyen,dilenciye başka çeşit insanlar da olduğunu göstermek için ondan sigara isteyen sonrasında da “Ne öğrettim ona?Dünyada tanımadığı bir deli daha olduğunu.”diyen,insanları inceleyen ne iş yaptıklarını;onların kafasındakileri tahmin etmeye çalışan,arkadaşlarıyla konuşurken bile sürekli kafasında etrafla olup bitenlerle ilgili bir hareketlilik olan, kalıplara karşı,alışkanlıklardan ,basmakalıplardan,eli paketli olmaktan korkan, her zaman itiraz edebileceği şeyler bulabilen,her şeye karşı, insanlara biçilen şablonlara,sürüye...İki kişilik toplum kavramını benimseyen,topluma kulak asmayan,kafasında tiyatrolar kuran, herkes hakkında istediği fikri yürütebilen, farklı anlamlar yükleyebilen,onlara isimler,meslekler bulan, merakı gitmesin diye cebindeki şıngırdayan nesneyi bile yoklamayan,arkadaşları tarafından aylak olarak nitelendirilen ,ona göre zengin değil ama paralı olan,babasından kalan evler ve otelle geçimini sağlayan ,hep gerçek sevgiyi tutunacak birini B.’yi arayan zor bir karakterdir.</span></b></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Kitap dört bölümden oluşur.Kış,İlkyaz,Yaz,Güz.Ve bu dönemlerde C.’nin başından geçenler anlatılır.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">C.bir yaşında annesini kaybetmiş,teyzesi Zehra tarafından büyütülmüş,teyzesini annesi yerine koyan belki bu yüzden babasıyla ilişkisi olmasına rağmen ondan nefret etmeyen onun yerine babasından nefret eden biridir.O’na benzemek istemez .Ama kadın düşkünlüğü,bacaklara olan korkusuyla babasına benzemektedir.Çocukluğunda babasına benzememenin kolay olduğunu ama büyüyünce kimsenin erkek yaratılmanın azabını onun kadar çekemeyeceğini söyler.Babası bıyıklı olduğu için bıyıklı insanları sevmez.Babası akşam çok nadir onlarla yemek yer.O babasının gelmeyeceğini düşünür onu görünce içinin karardığını söyler.Hep babasının dediklerinin tersini yapar.Babası bu çocuk okumaz,adam olmaz der O edebiyat fakültesine yazılır fakat 4 ay sonra bırakır.İş adamı olmalı der ;O aylak olur.Teyzesini ise kıskanç,bencil bir sevgiyle sever.</span></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">C., gününü kitap okuyarak, kahvehanelere, restoranlara, barlara giderek, film izleyerek, bol bol yürüyerek, ressam atölyesindekilerle sohbet ederek ve durmadan düşünerek geçirir.Vapurda ,tramvaydaki insanları inceler.Onlara meslekler bulur. C., toplumla uyuşamayan, ataerkil yapıya ait olamayan, iki kişiden kurulmuş toplumların “en iyisi” olduğunu düşünen ve bu uğurda ‘gerçek aşk’ı arayan; huysuz, sıkılgan, mutsuz ve ‘aylak’ bir adamdır. Romanın konu edildiği bir yıl boyunca C.’nin başından iki aşk macerası geçer. İlkinde üniversite öğrencisi ‘süssüz, sade’ Güler’den umduğunu bulamayan C., yaz aylarında gittiği pansiyonda karşılaştığı eski sevgilisi ‘ressam ve kişilikli’ Ayşe ile de olaylı bir aşk süreci yaşar. Ne var ki, C. aradığı gerçek aşkı bir türlü bulamaz.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Aylak Adam yani C. Kendi tabiriyle hep bulunmayanı arar.Sokakta bir kızı öpüyor hemen acaba aradığım kişi mi diye düşünüyor.Karşı apartmandan bir perde kalkıyor.Yoksa O mu diye soruyor. Sırf bu yüzden tanımadığı kadınların peşinden gidebiliyor.Belki de tam O’na ulaşacakken basıp gidebilir.Şehrin uğultusunda O’nun ayak seslerini arıyor.Yürüyen oturan kalabalığın arasında “o”nu arıyor.Hatta polisin kuşkulanıp onu karakola götürmesini belki onu da getireceklerini bile düşünür.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Aradığı B.’dir.Romanda birkaç sefer karşılaşmalarına ramak kalmıştır.C.’nin erkek kardeşi Sami’nin C.’yi evlerine yemeğe çağırmasında,yan yana geçen iki tramvayda olmaları,B.sokakta kusarken,B.Güler’le ayrılıp ayrı yönlere giderken,Galata kulesi sokağında ve ilk defa bilmeden birbirlerinin ellerini sıktıkları Sami ile plajda karşılaştıkları gün..</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">B.ise tam tersine aradığını sevgilisi Erhan olmadığını biliyordur.Ama o da olması için zorluyordur.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Aslında her ikisi de aynı çemberin içindedir.Ama bir türlü rastlaşamazlar.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">C.aslında kadınlarda teyzesine benzer özellikler aramaktadır.C nin özellikle mavi gözlü bir bayan aramasının sebebi geçmişle ilgilidir. <i><u>'' Annemi bilmiyorum . Ben bir yaşındayken ölmüş. Belki de teyzem, onun güzel, mavi gözlerinden bahsettiği için , bu gözleri gördüğümü sanıyorum. Mavi gözlerden hep hoşlandım.'' </u></i></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> Ayşe’den ayrıldıktan sonra B.yi bulduğunu sanarak Güler’in peşinden koşar.o da teyzesi gibi mavi gözlüdür.Ayşe’ye Güler’den bahsederken belki mavi gözlü olduğu için onunla dört ay ilişkim oldu diye bahseder.Gülerle arkadaşlıkları başlayınca Güler’in onu eli paketli yapacağını düşünür.Güler evlilikten yanadır. Güler de Ayşe de 'üç oda bir mutfak' yaşantısını benimsemiştir.C.gibi iki kişilik toplum olarak yaşama arzusu yoktur.Güler ile beraberken onun aile sınırları içine hapsedilmiş yaşamından sıkılır.Güler’in kendine göre olmadığını anlamıştır.Ayrılır.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Yazı geçirdiği yerde Ayşe’yi görür ve ilişkileri tekrar başlar. Ayşe’nin ailesi yurt dışındadır.Bu yüzden C.rahat; ama ailesinin döneceği zaman huzursuz olur ve kaçmaya çalışır. </span></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Sonunda Ayşe’nin ressam Kemal’le evleneceğini öğrenir.O gece Kemal ve Sadık’ın yanından aceleyle ayrıldığında B.’yi görür. B.otobüse biner.C.otobüsü kaçırır.Peşinden gitmek için bir taksi çevirmek ister.O anda çevirmek istediği taksi acı bir fren yapar.Neredeyse C.yi ezecektir.Taksici dışarı çıkar.C. taksiciyle kavga eder.Taksicinin burnu kırılmıştır.O sırada polis gelir.Polis ne olduğunu sorar.C. otobüse yetişecektim der ve ne söyleyecek ki.Susar ve şöyle der :</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin: 5pt 0cm 0.0001pt 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><u><span style="font-size: small;"><i>"sustu. bundan sonra kimseye ondan bahsetmeyecekti. biliyordu; anlamazlardı!"</i></span></u></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: left; text-indent: -14.2pt;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: left; text-indent: -14.2pt;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">İşte roman son anda kaçırdğı fırsatla sona eriyor.O aradığı B.ile hayata tutunmaya çalıştıkça hayat,parmaklarının arasından kayıp gidiyor ve ve sonunda toplum aylak adamı sindiriyor.</span></div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Belki de O bulunmayanı bulmak için koşuyor.Oysa "O" bulundukça kaybedilen</span></span><span style="font-size: small;">..</span></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: left; text-indent: -14.2pt;"><br />
</div><div></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><span style="font-size: small;">Kitabı bitirdiğinizde beyninizde şu cümleler uğulduyor :</span></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><span style="font-size: small;"><u><b>İLK CÜMLE..</b></u><b> </b><i><b>”</b>birden kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabilecegi aklıma geldi, içimdeki sıkıntı eridi..”</i></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><span style="font-size: small;"><u><b>SON CÜMLE.. </b></u><i>“Sustu. Konuşmak lüzumsuzdu. Bundan sonra kimseye ondan bahsetmeyecekti. Biliyordu anlamazlardı..”</i></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;"><br />
</div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"> <span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Son olarak kadın erkek ilişkilerini anlatan bölümler dışında,hayattaki alışılmışın kolaycılığını,tekdüzeliği,sıradanlığı,her şeye belki kendisine de karşı olan insanları anlamamız, toplumun yabancılaşmış yüzünü görmemiz açısından önemli olan , psikolojik yabancılaşma ve yalnızlık temasını başarıyla işleyen bu romanı okumanızı tavsiye ederim.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoPlainText" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><i><b><span style="color: #c27ba0;">Yazan : Öz.</span></b></i></u></span></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-77905970721503860132011-06-11T00:12:00.000+03:002011-06-11T00:12:46.341+03:00Bak Beyim Sana İki Çift Lafım Var !<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtTn4RlgktOe3ZAVbSaeO6kDA4VAQ40411tRIHOPmikPJDggrdNbvaTlXbmb1wfrL0UFZc3b_fshSA-AqztDW9a_GihB7PD6MRDy9ZfNV-1k-WT3lMCwP9tdUCEOvTd_gF_hfwSMPxcdlD/s1600/bak+beyim.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtTn4RlgktOe3ZAVbSaeO6kDA4VAQ40411tRIHOPmikPJDggrdNbvaTlXbmb1wfrL0UFZc3b_fshSA-AqztDW9a_GihB7PD6MRDy9ZfNV-1k-WT3lMCwP9tdUCEOvTd_gF_hfwSMPxcdlD/s320/bak+beyim.jpg" width="216" /></a></div><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> <span style="font-family: inherit; font-size: small;"> " Bak beyim, sana iki çift lafım var.Koskoca adamsın.Paran var, pulun var, her şeyin var.Binlerce kişi çalışıyor emrinde.Yakışır mı sana ekmekle oynamak?Yakışır mı bunca günahsızı, çoluğu çocuğu karda kışta sokağa atmak, aç bırakmak.Ama nasıl yakışmaz.Sen değil misin öz kızına bile acımayan, bir damlacık saadeti çok gören.Anlamıyor musun beyim, bu çocuklar birbirini seviyor.Ama ben boşuna konuşuyorum.Sevgiyi tanımayan adama sevgiyi anlatmaya çalışıyorum.Hıh.Sen büyük patron, milyarder, para babası, fabrikalar sahibi Saim Bey.Sen mi büyüksün?Hayır ben büyüğüm, ben, Yaşar Usta.Sen benim yanımda bir hiçsin, anlıyor musun, bir hiç.Gözümde pul kadar bile değerin yok.Ama şunu iyi bil, ne oğluma ne de gelinime hiç birşey yapamayacaksın.Yıkamayacaksın, dağıtamayacaksın, mağlup edemeyeceksin bizi.Çünkü biz birbirimize parayla pulla değil, sevgiyle bağlıyız.Bizler birbirimizi seviyoruz.Biz bir aileyiz.Biz güzel bir aileyiz.Bunu yıkmaya senin gücün yeter mi sanıyorsun?Dokunma artık aileme.Dokunma çocuklarıma.Dokunma oğluma.Dokunma gelinime.Eğer onların kılına zarar gelirse ben, ömründe bir karıncayı bile incitmemis olan ben, Yaşar Usta, hiç düşünmeden çeker vururum seni.Anlıyor musun.Vururum ve dönüp arkama bakmam bile."</span></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-2797783803310981862011-06-04T12:38:00.001+03:002011-06-04T12:43:16.117+03:00ZAMANIN NİNNİSİYLE, UYKUDA GEÇİRMEMELİ HAYATI...!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsCC3IYFWRmWK2etx2fxnQOhiDs-TK-HVspgNDWl9wtWcp545m-ZgHVcDCv90ag2Tk2gkHxdIgvUHaif6aiWj-Afqh1OR8IJv6Sj4Wv8IB_bcL0LZelj9D4IHG_lAwbtD42v1jk9_lUfcw/s1600/tutunamayanlar.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsCC3IYFWRmWK2etx2fxnQOhiDs-TK-HVspgNDWl9wtWcp545m-ZgHVcDCv90ag2Tk2gkHxdIgvUHaif6aiWj-Afqh1OR8IJv6Sj4Wv8IB_bcL0LZelj9D4IHG_lAwbtD42v1jk9_lUfcw/s1600/tutunamayanlar.jpg" /></a></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat, soluk almak güçleştiğinde; yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını, dağlara dönmeli yüzünü insan.<br />
Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak; yeni insanlarla tanışmalı, yeni keşifler yapacak....<br />
<br />
Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa, gerçekleştirmeyi denemeli!<br />
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını; zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup da, o dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.<br />
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler, her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,<br />
değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri; küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, birkaç durak önce inip servisten, otobüsten, yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini; gördüğünü hissedebilmeli!<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce, değerli olabilmeli hayat!<br />
İlla büyük acılar çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için!<br />
<br />
Başkasının yerine koyabilmeli kendini; ağlayan birine 'Gül', inleyen birine 'Sus' dememeli! Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText"><br />
Şu adaletsiz, merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı; sevgisiz, soysuz kalarak!<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden, derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Güneşin doğuşunu seyretmeli arada bir, seher yeli okşamalı saçlarını...<br />
<br />
Karda, yağmurda; sevincine, coşkusuna, fırtınada boranda; öfkesine, isyanına ortak olabilmeli doğanın!<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Bir çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde geleceği; bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli!<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli!<br />
</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="fbPhotoCaptionText">Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı, bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için; kaçırmamalı!<br />
<br />
Çünkü hiç düşmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması için, hiç çaresiz kalmamışsan; dermanı olamazsın dertlerin, ağlamayı bilmiyorsan; neşesizdir kahkahaların, merhaba dememişsen; anlamsızdır elvedaların...</span></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span id="contextual">Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne; kendini düşünmekten herkesi unutmamalı! <br />
<br />
Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya da hep almak için... <br />
<br />
Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda değil, <br />
Söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli! <br />
<br />
Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere... <br />
Hafızası olmalı insanın; hiç değilse, aynı hataları, aynı bahanelerle tekrarlamaması için! <br />
<br />
Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak! Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak! <br />
<br />
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi; <br />
Ama, kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin sevdiklerinin; <span class="copyright style="></span> <br />
<br />
Zaman bulabilsin; Bir teşekkür, bir elveda için... <br />
<br />
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten; <br />
<br />
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan! <br />
<br />
Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi... <br />
<br />
Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı...! </span></span> </div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br style="font-family: inherit;" /></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="background-color: #a64d79;"><span style="color: #a64d79;"></span></span><span style="color: #741b47;">Oğuz Atay / Tutunamayanlar</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> </span><span class="fbPhotoCaptionText"><br />
</span></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-20334695223060591682011-04-24T01:01:00.003+03:002011-07-26T23:57:59.427+03:00TOLSTOY / ÇOCUKLUK<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-2KcoS2lNpmqvB87hLR3kMSb3DAOti8NcYDPiDSe7OfIOe1zGnB-m5JPMsUo7Qi_PU2KnYv0eKHI_L9n2GHrEKYciTQU-Fn9hyUKOOEG5xOmJsjCYvJPBUAmuFB3Sm9mKCekxnGH3AeK/s1600/%25C3%25A7ocukluk.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-2KcoS2lNpmqvB87hLR3kMSb3DAOti8NcYDPiDSe7OfIOe1zGnB-m5JPMsUo7Qi_PU2KnYv0eKHI_L9n2GHrEKYciTQU-Fn9hyUKOOEG5xOmJsjCYvJPBUAmuFB3Sm9mKCekxnGH3AeK/s320/%25C3%25A7ocukluk.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Resim yazısı ekle</td></tr>
</tbody></table><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Çocukluk adlı kitap Tolstoy'un ilk kitabı. Kitabı yirmili yaşların başlarında yazmış ; yani dünya edebiyatına ilk adım atışı diyebiliriz Tolstoy'un bu ilk deneyimini okumanın O'nu anlamak ve dünya edebiyatında ne kadar önemli bir yer edineceği sinyallerinin bulunması açısından önemli olduğunu düşünüyorum. Roman büyük ölçüde gerçeklere dayanıyor . Tiplemelerin bir çoğu kendisi , arkadaşları ve ailesi. Aynı zamanda bu kitabı okurken dönemin toplum hayatına,yaşam tarzına ,sınıflara,anne baba sevgisine , eğitim sistemine, arkadaşlıklarına, aşklarına dair ipuçlarını bulabilirsiniz. </div><div></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Eseri okuyanlar,belki Nilgün Marmara'nın “Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi . Yiten bu işte!..” sözünü hatırlaycaklar belki de özlem duydukları çocukluklarının hatıralarında yolculuk yapacaklar.Keyifli okumalar.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><u><i><b>Kitaptan Seçtiklerim</b></i></u></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>“Oyunlar da olmazsa,çocukluğumuzdan geriye ne kalır ki?..”</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u><br />
</u></i> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>“Çocukluğumun o mutlu ve bir daha asla geri gelmeyecek güzelim günleri!...Bu çağındaki anıları kim sevmez,kim özlemle anmaz?Bu anılar ruhumu gençleştirip yüceltiyor ve benim için hala en büyük mutluluk kaynağı olmaya devam ediyor.”</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u><br />
</u></i> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>“Hayatımızda çocukluğumuzun o tertemiz sevinciyle sınırsız sevecenliğinden daha etkili bir ruhun bulunduğu bir başka dönem var mı?</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>O ateşli dualar nerede şimdi?Duygusallığın o tertemiz gözyaşları , o her şeyden daha güzel olan hediye nerede?Göklerden koruyucu bir melek iniyor,gülümseyerek o gözyaşlarını kuruluyor ve çocukluğun bozulmamış hayal gücünün ürünleri olan düşleri de alıp götürüyordu.Acaba yaşam bu gözyaşlarımı ve bu mutluluk dolu heyecanlarımı bir daha geri getirmeyecek kadar derin ve acı izler mi bıraktı bende?Yoksa onlardan geriye kalan sadece anılar mı?”</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u><br />
</u></i> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>“Ancak içten sevme yeteneği olan kimseler derinden acı duyabilirler.Ama sevmek ihtiyacı acılarına bir panzehir gibi gelir,şifa olur.Bu panzehir onları iyileştirir.Bunun içindir ki,insanın ruhu bedeninden daha dayanıklıdır.Acı hiçbir zaman öldürmez”</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u><br />
</u></i> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><u>“Güzellik denen şeyin gülümsemede saklı olduğuna inanıyorum.Eğer gülümseme bir yüzü güzelleştiriyorsa , o yüz gerçekten güzeldir.Gülümsemesi görünüşüne bir şey katmıyorsa,o yüz herhangibir yüzdür.Eğer gülümserken çirkinleşiyorsa , işte o yüz de kesinlikle çirkin bir yüzdür.”</u></i></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Lev Nikolayeviç Tolstoy , Çocukluk</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-55049083355481495232011-04-01T19:19:00.005+03:002021-04-27T19:59:52.214+03:001 NİSAN (All Fools' Day)<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkv_wFElOdcxKPU5TKgVdPP2QwdeI-I4sZat3xHS5xUMr4glNUME2IEiu09LzORMZWh9VC6trZr0VDrhCNOqIK4FA_c56BNYld7DCLr7ak0M-h4XHNLR2FQWki04P0kSL-Dm0Hs0cgFMWE/s1600/1-nisan.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkv_wFElOdcxKPU5TKgVdPP2QwdeI-I4sZat3xHS5xUMr4glNUME2IEiu09LzORMZWh9VC6trZr0VDrhCNOqIK4FA_c56BNYld7DCLr7ak0M-h4XHNLR2FQWki04P0kSL-Dm0Hs0cgFMWE/s320/1-nisan.jpeg" width="320" /></a></div><span style="font-size: small;">Çoğumuz çocukluğumuzdan itibaren 1 Nisan , 1 Nisan şakasını bir yerlerden mutlaka duymuşuzdur. Arkadaşlarımıza özellikle öğretmenlerimize şakalar yapmışızdır. Bazen de öğretmenlerimiz bizi şakalamışlardır . Bazen 1Nisan da abuk subuk şeyler söylemişizdir. Sonra 1 Nisaaan şaka.Gerçekten tüm aptalların günü denmesi doğru mu ne ? Peki 1 Nisan günü geldiğinde her zaman hatırlanan , şakalar yapılan bu günün anlamı nedir ? Nereden gelir ? Araştırdığım kadarıyla iki rivayet var birincisi :</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">"Roma İmparatoru Julius Caesar (Sezar) milattan önce 46 yılında takvimin başlangıcını Ocak ayı olarak ilan ettiyse de, 16. yüzyılın ortalarına kadar Avrupa’da yeni yıl geleneksel olarak, bahar aylarının başlangıç tarihi olarak da kabul edilen, Mart ayının 25′inde başlardı.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">1564 yılında Fransa Kralı IX. Charles, takvimi değiştirerek yıl başlangıcını Ocak ayının birinci gününe aldı. O zamanki iletişim şartlarında bazı insanların bundan haberi olmadı, bazıları ise bu kararı protesto etmek amacıyla eski adetlerine devam ettiler, 1 Nisan’da partiler düzenlediler, birbirlerine hediyeler verdiler. </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Diğerleri ise bunları Nisan aptalları olarak nitelendirip bu güne ‘Bütün Aptalların Günü’ adını verdiler. Bu günde diğerlerine sürpriz hediyeler verdiler, yapılmayacak bir partiye davet ettiler, gerçek olması mümkün olmayan haberler ürettiler.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Yıllar sonra takvimin ayları yerine oturup, Ocak ayının yılın ilk ayı olmasına alışılınca, Fransızlar l Nisan gününü kendi kültürlerinin bir parçası olarak görmeye başladılar. Adeti gittikçe süsleyerek, zenginleştirerek ve yaygınlaştırarak devam ettirdiler. Bu adetin İngiltere’ye ulaşması yaklaşık iki yüzyıl sürdü, oradan da Amerika’ya ve bütün dünyaya yayıldı.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">1 Nisan şakalarının sembolünün ‘Nisan Balığı’ olmasının nedeni ise Mart ayının sonlarına doğru, Güneş’in Balık Burcu’nu terk ediyor olmasıdır."</span></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><u><b>İkinci rivayet ise:</b></u> "</span><span style="font-size: small;">15. yüzyılın sonlarında, Haçlı ordusu Endülüs Müslümanlarının son kalesini kuşatır. Uzun süren bir kuşatma olmasına rağmen, kış aylarının da etkisiyle, kale korunabilmektedir. Durumun zorluğunu anlayan Haçlı ordusunun komutanı değişik taktikler düşünmektedir. En sonunda 31 Mart gecesi Kalenin önüne giderek bir elinde Kur'an bir elinde İncil 'Şu iki kitap üzerine yemin ederim ki, teslim olursanız bu akşam size bir şey yapmayacağım' der. Gerekli görüşmelerden sonra canlarının kurtarılması karşılığında Müslümanlar kaleyi teslim ederler. Ertesi sabah, yani 1 Nisan sabahı, Haçlı ordusu komutanı bütün Müslümanların öldürülmesi için emir verir. Bunun üzerine Müslümanlar 'Yemin etmiştiniz, bize söz vermiştiniz' dediklerinde Haçlı ordusu komutanı 'Benim sözüm size dün akşam içindi, bugün için size bir sözüm yoktur' diye cevap verir ve bütün Müslümanlar orada Şehit edilir. İşte o gün bugündür 1 Nisan hristiyanlar arasında 'Hile Günü' olarak kutlanmaktadır."</span></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></div><div style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Nisan Balığı denilmesinden de dolayı sanki birinci rivayet bana daha doğruymuş gibi gelmekte.Yine de ,bu sebeple olsa bile 1 Nisan'ın kutlanmasını, her 1 Nisan'da bize ait olmayan bir geleneğin hatırlanmasını sevmiyorum.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: Times New Roman,serif;"><span style="color: #c27ba0;">Yazan : Öz.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-36774609183276480002011-03-31T19:19:00.004+03:002021-04-27T20:00:06.028+03:00SAKURA ZENSEN<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxn-vMPYOqBvraEr-ohOGusJKfWT8eYxJc8Vt7n4KAkxqJgYMTLtuvt9JjRm6fYHvIDxQuAQFAF0PpUuyLaKRpHyWwaR_UAY6kPeRvWPgvVcjP-aA9GywFaaM7DzyZkwBUeRNWQgTc3zmf/s1600/sakura+zensen.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxn-vMPYOqBvraEr-ohOGusJKfWT8eYxJc8Vt7n4KAkxqJgYMTLtuvt9JjRm6fYHvIDxQuAQFAF0PpUuyLaKRpHyWwaR_UAY6kPeRvWPgvVcjP-aA9GywFaaM7DzyZkwBUeRNWQgTc3zmf/s320/sakura+zensen.jpg" width="228" /></a>Sakura Zensen Japonca'da kiraz çiçeklerinin açması demek.Sakura bizdeki kiraz adı verilen Japon kiraz ağaçları bizim bildiğimiz gibi meyva vermiyor.Süs amacıyla yetiştiriliyor.Açtıklarında tıpkı bir masal sahnesi gibi .Büyüleyiciler.Ama bu büyüleyicilik ve güzelliklerinden daha fazla bir şey var onlarda.</div><div></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Aynı zamanda yeniden doğuş anlamına geliyor.Yeni bir hayata başlangıç ve değişimin simgesi olarak kabul ediliyor.Hayatı düzenleyen bir yanı var kiraz çiçeklerinin.Bu yüzden önemli kararlar;insan hayatında dönüm noktası teşkil edebilecek her türden önemli olay , çiçeklerin açış günlerine göre belirleniyor.Yeni bir işe başlama,evlilik tarihi,okulların açılması hep bu kiraz çiçeklerinin açış gününe göre ayarlanıyor.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Kirazlar çiçek açtığında Japonlar “hanami”adı verilen çiçek izleme partilerine katılıyorlar.Hanami festivallerinin en önemli etkinliği,zen sukunetine yaraşır şekilde ,yalnızca yürümekmiş.Japanlar bu yürüyüşü karlar üzerinde yürümenin çok keyifli bir alternatifi olarak görüyorlarmış.Kutlamalar 11 kentte ikişer haftalık festivallerle Mart ayının son haftasında başlıyor.Nisan ayının sonuna kadar sürüyor.Bu görsel şölenin bu kadar kısa sürmesi Sakura Zensen'in değerine değer katıyor.Aynı zamanda kısacık ömrü ile faniliği simgeliyormuş.II.Dünya Savaşı'nda “kamikaze”adı verilen intihar pilotlarının da,son uçuşlarına çıkmadan uçaklarına çizdikleri bir figür olarak tarih sahnesinde yerini alıyor.Hatta hükümet tarafından desteklenen bir inanışa göre ,ülkelerini korumak için intihar görevini tamamlayan kahraman pilotlar bir sonraki hayatlarında kiraz çiçeği olarak reekarne oluyorlarmış.Bu anlamda Sakura'nın hüzne de yakın duran bir yanı var.Bu nedenle ,çok sevilen bir kadın adıymış Sakura.Yüzyıllardan beri şairlere,müzisyenlere ilham vermiş.En popüler halk şarkısı da Sakura adını taşırmış.Ve bu çiçeğe övgü niteliğindeymiş.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirGAP9Rw1QjV8Vd9HZU8fviZwAHFVBqXF99Ca9MP_c7dGenjSzJ-UgMgnETgb0s25ypr4GDA4HGPYija3CaD-Gf_CiOkNd3mTUFWJ8ZrqjzrpZfPcE8xLYFJKJx0qGlL4oKRCgz2l89bCU/s1600/Sakura.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirGAP9Rw1QjV8Vd9HZU8fviZwAHFVBqXF99Ca9MP_c7dGenjSzJ-UgMgnETgb0s25ypr4GDA4HGPYija3CaD-Gf_CiOkNd3mTUFWJ8ZrqjzrpZfPcE8xLYFJKJx0qGlL4oKRCgz2l89bCU/s320/Sakura.jpg" width="320" /></a>Japon kültüründe bu kadar önemli olan Sakura'nın tam tarihini vermek .Meteoroloji Müdürlüğü için büyük bir önem arz edermiş . İki yıl önce bir bilgisayar virüsüne mal edilen bir yanlışlıkla tarihi beş gün erken açıklamışlar . İnsanlar Sakura Zensen'e tanıklık etmek için bahçelere gittiklerinde tomurcuklarla karşılaşmışlar . Yaşanan bu olaydan sonra Meteoroloji Müdürü bir basın toplantısı düzenlemek ve özür dilemek zorunda kalmış. Bahar aylarında Japon televizyonlarında hava durumundan önce sakura durumunu bildiren programlar yapılır , hangi şehirde ne zaman bu çiçeklerin açacağı önceden halka duyrulurmuş .Sakuralar önceleri sadece soyluların tadına varabileceği bir ayrıcalıkmış.Bugün ise tüm halkın katılabildiği bir gelenek.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Yeni öğrendiğim bir bilgiye göre sadece Japonya 'da değil ayrıca Amerika ,Almanya,Kanada,Filipinler de de kutlanılıyormuş.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Japonya Oşima Adası açıklarında batan fırkateynde hayatını kaybeden denizcilerin anısına ,üç yıl önce Türkiye'ye fidan göndermiş.Buradan da Sakura'nın aynı zamanda bir dostluk simgesi olduğunu ve Japonlar'ın ne kadar zarif bir toplum olduğunu söyleyebilirim.Fidanlar Tema Vakfı'na teslim edilmiş.Minik Sakuralar şu an açmış durumdaymış.</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="color: #c27ba0; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Öz.</div><div style="color: #c27ba0; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">26 Mart 2011 Cuma</div><div style="color: magenta; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #c27ba0;">22:22</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-66049505538490168652011-01-17T22:22:00.008+02:002021-04-24T20:08:15.767+03:00Hayat İşte!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOV22Z1f3HeynEHoJ1VTeyXc56IyWcc2t6aTcolereGi3o596oy1rOIW8-CVvtSsDYDmXt3Xs2s1pExhzYCJWFi4HHYEx_04F2UHQLV2lFO6KynG0XEk1hIdvcTVFYheo6z5CQ5SnKigzC/s1600/alone.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOV22Z1f3HeynEHoJ1VTeyXc56IyWcc2t6aTcolereGi3o596oy1rOIW8-CVvtSsDYDmXt3Xs2s1pExhzYCJWFi4HHYEx_04F2UHQLV2lFO6KynG0XEk1hIdvcTVFYheo6z5CQ5SnKigzC/s200/alone.jpg" width="142" /></a></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Saati gene kalkamayacağı bir vakte kurmuştu. Çalmaya başlayınca hemen erteledi. Acaba hayatını ertelemeye de saatini ertelemekle mi başlıyordu. Birdenbire bir girdap gibi kendini içine çeken yatağıyla savaştıktan sonra kalktı. Yüzünü yıkadı. Aynaya baktı. Yüzü solgun, renksizdi. Tıpkı hayatı gibi. Hayatında O'nu yaşama bağlayan hiçbir renk yoktu ki ; yüzü renksiz olmuş çok muydu? Tekrar aynaya baktı, geçen gün okuduğu kitaptaki sabah kalktığınızda aynaya bakarak “<i>bugün çok güzel bir gün olacak</i>” deyin cümlesini bir türlü söyleyemedi. Annesinin sesini duydu .</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Nejat. Çayın soğuyor. Hadi gel.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">İçini bu çaydan başka ısıtan başka ne vardı ki, annesi haklıydı soğumadan içmeliydi.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Babası :</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Durgunsun. Dedi.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Oysa durgun değildi. Sadece düşünüyordu. "<i>Düşünüyorum öyleyse varım</i>" diyemiyordu. Oğuz Atay'ın dediği gibi O düşündükçe yok sayılıyordu. Kahvaltısını yaptıktan sonra giyindi, dışarı çıktı. Her zamanki gibi sadece bineceği otobüs belliydi. Gideceği belirli bir yer yoktu. Yol O'nu nereye </div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">götürürse oraya gidecekti. Otobüs durağına geldi ki yanındaki bayandan beklediği otobüsün yeni geçtiğini öğrendi. Sanki hayatındaki her şey böyle elinden kayıp gidiyordu. Canı sıkıldı. Bir sigara yaktı. Dumanı ciğerlerinde hissetti. Sonra savurdu. Birden O'nu gördü sanki. Sonra küçükken yaptığı bir şey aklına geldi. Evde uzun, kalın, üzeri çiçekli perdeleri vardı. Uyku tutmadığında bunlara bakar bir sürü insan silueti çıkarırdı. Artık bunları dumandan mı çıkarmaya başlamıştı. O değildi. Otobüs te tıpkı o bir gün bulacağını umut ettiği insan gibi gelmiyordu.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Kafasında neden hep böyle soru işaretleri dolanıyordu. Soru işaretlerinin üst dolambacını anlıyordu da sonundaki nokta neyin nesiydi. O'nun bildiği nokta bitişti. Sorular, sorgular cevap buldurmazken bu nokta iki, üç hatta dört nokta olabilirdi. Kafasındaki sorular bu dolambaçta dön dön dönüyordu. Beynindeki kıvrımlar birer soru işareti şeklini almıştı. Sonra birden nokta yükseldi yükseldi. Tam alnının ortasında durdu. Biraz titreştikten sonra bir sağa bir sola doğru sallanarak kafasına vurmaya başladı. Boing! Boing! İşte ben bu işe yarıyorum der gibiydi. Ne kadar dolambaçta dolanırsan dolan noktayı ben koyarım.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Beyefendi ! Biraz önce sorduğunuz otobüs geldi. Binmeyecek misiniz?</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Beyfendi!</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Hah, pardon dalmışım. Teşekkür ederim.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Aslında birden otobüse binmekten vazgeçmişti. Ama sırf kadın deli sanmasın diye ve yolcuların ters bakışları yüzünden binmek zorunda kaldı.</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Hadisene kardeşim. Özel şoförün müyüm bekletiyorsun?</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">-Ülke bu gençlere mi emanet?</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Hiç cevap vermedi. Kafasına eklenen bu sorularla boş koltuklardan birine oturdu. Yolculuk başlamıştı bile.<br />
<br />
I.KISIM SONU<br />
Yazan : <b style="color: purple;">Öz.</b><br />
<br />
<br />
</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-66207781846584832692011-01-03T22:22:00.009+02:002021-04-27T19:56:48.771+03:00Kürk Mantolu Madonna<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4WpJdNE_FJEK4fxs3EBXB1yuMp4jlGxFWmSnMWt4QN7R-Ub2Y-SxpBgbtNC_lWK-uiIkOUDyN9tUCu1V2T6SwYSQsM35xUHT5VPd3Nu7pso8lqSlsbCPLQy8qZfHKVDmX1X6dCrFqgyE/s1600/K%25C3%25BCrk+Mantolu+Madonna+Sabahattin+Ali.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4WpJdNE_FJEK4fxs3EBXB1yuMp4jlGxFWmSnMWt4QN7R-Ub2Y-SxpBgbtNC_lWK-uiIkOUDyN9tUCu1V2T6SwYSQsM35xUHT5VPd3Nu7pso8lqSlsbCPLQy8qZfHKVDmX1X6dCrFqgyE/s320/K%25C3%25BCrk+Mantolu+Madonna+Sabahattin+Ali.JPG" width="240" /></a></div><div align="justify" style="margin-bottom: 0cm;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Roman iki bölümden oluşuyor.Birinci bölümde Raif Efendi ve ailesini tanıyoruz.(Raif Efendi'nin iş arkadaşı tarafından anlatılıyor.Romanda adı geçmiyor.)İkinci bölümde ise romanın anlatıcısının Raif Efendi'nin siyah kaplı bir deftere yazdıklarını anlatmasıyla başlıyor.Raif Efendi ve Maria Puder'in aşkı konu ediliyor.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Roman bir başucu kitabı olmayı fazlasıyla hak ediyor. İnsan tahlili ,betimlemeler, karşılaştırmalar, sorgulamalar , keşkeler, pişmanlıklar , geçmiş yanılgıları, yaşanmışlıklar,tereddüt, beklentiler ,korku , yalnızlık ve aşk...kendimi romanın içinde hissettim; yaşadım .Sıradan görünen ,düzenin sildiği insanların içinde ne fırtınalar kopabileceği önyargılı olmamamız gerektiğini anlıyorum .Çevremdeki insanları daha dikkatli inceliyorum.Kimbilir insanların içinde ne yaşanmışlıklar var, ne fırtınalar kopuyor.Romanı okurken siz de sanki içine dahil oluyorsunuz.Raif Efendi'ye bi yandan kızıyorsunuz bi yandan da ona yardım etmek istiyorsunuz.Boğazınızda koca bir düğüm oluşuyor,boşlukta hissediyorsunuz kendinizi.Birden roman bitiveriyor.Ama Raif Efendi'nin arkadaşının dediği gibi <i>“İçimde onu kaybetmiş gibi değil,asıl şimdi bulmuş gibi bir his vardı.O bu dünyadan ayrılırken ,benim hayatıma,başka hiçbir insana nasip olmayacak kadar canlı bir şekilde giriyordu”</i>.Siz de böyle hissediyorsunuz.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Benim gibi okuduğu kitabı tekrar okumayı sevmeyen biri bile tekrar tekrar okuyabiliyormuş.Erkek bir yazarın bir bayan karakterinin gözünden aşkını,güvensizliğini,hayata bakışını bu kadar hissiyatla nasıl şekillendirdiğine şaşırıyorsunuz.Romanı hep başucunuzda tutup herşeyden sıkıldığınızda ,günibirlik sevgileri gördüğünüzde, hayattaki tüm sahteliklere inat altı çizili cümleleri defalarca okuyabiliyorsunuz.<br />
<i><u><b>I.BÖLÜM:</b></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Romanın anlatıcısı işinden bilmediği bir nedenden dolayı çıkartılmıştırUzun süre işsizdir..Eskiden tanıdığı Hamdi adındaki arkadaşına rastlar.Hamdi nufuz sahibi biri olmuştur.İşinden ayrıldığını öğrenince O'na bir iş ayarlar.Böylece romanın anlatıcısı yeni işyerinde Raif Efendi ile iş arkadaşı olmuştur.Raif Efendi kendi halinde ,çevresindekilerle hiç ilgilenmeyen,kimsenin önemsemediği,dikkatini çekmediği,kendi deyimiyle <i>“hayatta en güvendiği insana duyduğu kırgınlık adeta bütün insanlara dağılan”</i>, evden işe işten eve gidip gelen,ailesinin kalabalık olduğundan fazlası bilinmeyen ,sık sık rahatsızlanan,diğer memurların hımbıl olarak tanımladığı,sadece önüne gelen çevirileri yapan bir memurdur.Bu özelliklerinden dolayı lisan bildiğine bile şüpheli olarak bakılır.Heryere para savuran şirket bi onun maaşını artırmaz.Üstlerinin her türlü bağırışlarına hiç ses çıkarmaz.Yine böyle bir günde sadece bişeyler karalar.Raif Efendi'nin birkaç çizgi ile ortaya koyduğu bağıran patronu Hamdi'dir.Resim öyle ustaca çizilmiştir ki romanın anlatıcısı <i>“sanki on senelik arkadaşımı ilk defa bugün sahiden tanıyordum”</i>şeklinde anlatır.Raif Efendi'yi anlatan kahraman bu durumu şöyle anlatır : </span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>şimdi onun sarsılmaz sukunetini, insanlar ile münasebetlerindeki garip çekingenliğini gayet iyi anlıyordum. etrafını bu kadar iyi tanıyan, karşısındakinin ta içini bu kadar keskin ve açık gören bir insanın heyecanlanmasına ve herhangi bir kimseye kızmasına imkan var mıydı?böyle bir adam, önünde bütün küçüklüğü ile çırpınan birine karşı taş gibi durmaktan başka ne yapabilirdi? bütün teesürlerimiz, inkisarlarımız, hiddetlerimiz, karşımıza çıkan hadiselerin anlaşılmadık, beklenmedik taraflarınadır. her şeye hazır bulunan ve kimden ne geleceğini bilen bir insanı sarsmak mümkün müdür?”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Bu olaydan sonra Romanın anlatıcısı Raif Efendi'den tam sıkılmaya başlamışken Raif Efendi tekrar O'nda merak uyandırmaya başlamıştır.Sürekli O'nu inceler.Raif Efendi'nin içinde bulunduğu bu durumunun nedenini bilmek ister.Hasta olduğunda sık sık O'nu ziyarete gider.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Evdekilerinde işyerindeki diğer memurlardan farkı yoktur.Raif Efendi de ailesinden kopuktur.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"insanlar birbirinin maddi yardımlarına ve paralarına değil, sevgilerine ve alakalarına muhtaçtırlar..bu olmadıktan sonra, aile sahibi olmanın hakiki ismi "bir takım yabancılar beslemek tir.."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Sadece kızı Necla bazen bunun altında eziliyordur.Raif Efendi'yi anlatan karaktere göre bu <i>“insanların ara sıra nefes almak için yaptığı hamlelere”</i> benzetiliyor.Diğer memurlar gibi önyargılı olmamak gerektiğini anlıyor.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i><i>Hala daha birşey konuşmamıştık. Fakat artık buna hayret etmiyordum. Onun sessiz sedasız yaşayışı, tahammül edişi, insanların zaaflarına merhametle ve edepsizliklerine eğlenerek bakışı kafi bir irade değil miydi? Beraber yürüdüğümüz zamanlar yanımda gidenin bir insan olduğunu bütün kuvvetimle hissetmiyor muydum? “</i></i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u><i>“</i><i>Bu sıralarda insanların birbirlerini aramaları bulmaları ve birbirlerinin içini seyretmeleri için konuşmanın neden muhakkak surette lazım olmadığını, neden bazı şairlerin boyuna, tabiatın güzelliği karşısında yanlarında konuşmadan gidecek birini aradıklarını anladım. </i><i><span style="font-style: normal;">“</span></i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>Yanımda ağzını açmadan yürüyen, karşımda ses çıkarmadan çalışan bu adamdan, ne öğrendiğimi iyice bilmediğim halde, bana senelerce ders veren birinden öğrenebileceğimden çok daha fazla şeyler öğrendiğime emindim. ”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Raif Efendi'yi anlatan karakter romanın başında düzenin sildiği insanlara karşı önyargılı olmamamız ,bilakis onları anlamaya çalışmamız gerektiğini vurguluyor.ve bu düşüncesini şu cümlelerle açıklıyor.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div dir="ltr" id="outer-wrapper" style="font-family: inherit;"><div dir="ltr" id="wrap2"><div dir="ltr" id="content-wrapper"><div dir="ltr" id="main-wrapper"><div dir="ltr" id="main"><div dir="ltr" id="Blog1"><div align="justify" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"...böyle kimseleri gördüğümüz zaman çok kere kendi kendimize sorarız : 'acaba bunlar neden yaşıyorlar? yaşamakta ne buluyorlar? hangi mantık, hangi hikmet bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?' fakat bunu düşünürken yalnız o adamların dışlarına bakarız; onların da birer kafaları, bunun içinde, isteseler de istemeseler de işlemeye mahkum birer dimağları bulunduğunu, bunun neticesi olarak kendilerine göre bir iç alemleri olacağını hiç aklımıza getirmeyiz. bu alemin tezahürlerini dışarı vermediklerine bakıp onların manen yaşamadıklarına hükmedecek yerde, en basit bir beşer tecessüsü ile, bu meçhul alemi merak etsek, belki hiç ummadığımız şeyler görmemiz, beklemediğimiz zenginliklerle karşılaşmamız mümkün olur. fakat insanlar nedense daha ziyade ne bulacaklarını tahmin ettikleri şeyleri araştırmayı tercih ediyorlar.”</u></i></span></div></div></div></div></div></div></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"dibinde bir ejderhanın yaşadığı bilinen bir kuyuya inecek bir kahraman bulmak, muhakkak ki, dibinde ne olduğu hiç bilinmeyen bir kuyuya inmek cesaretini gösterecek </u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>bir insan bulmaktan daha kolaydır."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>İnsanlar birbirlerini ne kadar iyi anlıyorlardı.... Bir de ben bu halimle kalkıp başka bir insanın kafasının içini tahlil etmek, onun düz veya karışık ruhunu görmek istiyordum. Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile,insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!.. Niçin bunu anlamaktan bu kadar kaçıyor ve insan dedikleri mahluku anlaşılması ve </i></u></span><span style="font-size: small;"><i><u>hakkında hüküm verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz? Niçin ilk defa gördüğümüz bir peynirin evsafı hakkında söz söylemekten kaçındığımız halde ilk rast geldigimiz insan hakkinda son kararımızı verip gönül rahatlığıyla öteye geçiveriyoruz?”</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"...başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğunu zannetmektir ki, ne kendimizi bu kadar büyük, ne de başkalarını bizden daha zavallı görmeye hakkımız yoktur..."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Raif Efendi'nin yine sık sık rahatsızlandığı günlerden birinde iş arkadaşı yine evine gider.Bu sefer Raif Efendi'nin durumu ağırdır.İş arkadaşından tüm eşyalarını getirmesini ister.Raif Efendi eşyaların arasında bulunan siyah kaplı defteri gözünün önünde yakmasını ister.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>Raif Efendi'nin defterini ellerimle yok etmek,benim için imkansızdı”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>..insanlara kendinden hiçbir şey bırakmak istemeyen ve yalnızlığını,ölüme giderken bile beraber alan bu adama karşı içimde nihayetsiz bir merhamet ve O'nun mukadderatına karşı nihayetsiz bir alaka ulaştı.”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Arkadaşının tüm ısrarlarına karşı gelemeyerek </span></i><i><i>“Oku,göreceksin!”</i></i><i><span style="font-style: normal;"> diyerek defteri okumasına izin verir.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u><b>II.BÖLÜM :</b></u></i></i><i><span style="font-style: normal;"> Defter gençlik yıllarını,babası tarafından mis sabunculuğunu öğrenmek için Almanya'ya gönderildiğini,birgün bir sanat galerisindeki bir tablodaki kadına aşık olduğunu anlatır.Birgün bu tablodaki kadını bulacağından emindir.Hergün gelip insanların da dikkatini çekecek derecede tabloya öyle dikkatli bakar ki.Tablo'nun ressamı ayrıca tablodaki bayan olan kadınla konuşur;fakat O'nu tanıyamaz.Bu olay sonunda herkes tarafından farkedildiğini anlar ve bir daha sanat galerisine gelmez.Ama aklı hep galeride gördüğü Kürk Mantolu Madonna adlı tablodadır.Birgün kaldığı pansiyonda kalan dul bir kadınla şehir gezintisinden dönerken ve içkiliyken O'na rastlar.Ama rüya gibidir.Gördü mü görmedi mi anımsayamaz.Birdaha görme bahanesiyle hep aynı caddede dolaşır.Neden O'nu arıyor.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"kimi tutkular rehberimiz olur yaşam boyunca. kollarıyla bizi sarar.sorgulamadan peşlerinden gideriz ve hiç pişman olmayacağımızı biliriz." </u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<i><u></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“Yaşamak, tabiatın en küçük kımıldanışlarını sezerek, hayatın sarsılmaz bir mantık ile </u></i></span><span style="font-size: small;"><i><u>akıp gidişini seyrederek yaşamak; herkesten daha çok, daha kuvvetli yaşadığını, bir ana </u></i></span><span style="font-size: small;"><i><u>bir ömür kadar çok hayat doldurduğunu bilerek yaşamak...Ve bilhassa bütün bunları anlatacak bir insanın mevcut olduğunu düşünerek, onu bekleyerek yaşamak...“</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Aradığı kadın kabarede (Atlantik)şarkı söylüyordur.Bunu ilk başta yadırgar.Aslında kadın da bundan memnun değildir.Bu duygusunu her haliyle belli eder.Raif Efendi bu duyguyu şöyle vurgular.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir."</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Ressam da O'nu farkeder.ve böylece arkadaşlıkları başlar.İsmi Maria Puder olan bu bayan erkeklere karşı güvensizdir,aşk tanımı farklıdır ama nettir herşeyi başından kestirmeden anlatır.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar çok nefret ediyorum biliyor musunuz? sırf böyle en tabi haklarıymış gibi insandan birçok şeyler istedikleri için... beni yanlış anlamayın, bu taleplerin muhakkak söz haline gelmesi şart değil... erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hulasa kadınlara öyle bir muamele edişleri var ki... kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvendiklerini fark etmemek için kör olmak lazım. herhangi bir şekilde talepleri reddedildiği zaman düştükleri şaşkınlığı görmek, küstahça gururlarını anlamak için kafidir. kendilerini daima bir avcı, bizi zavallı birer av olarak düşünmekten asla vazgeçmiyorlar. bizim vazifemiz sadece tabi olmak, itaat etmek, istenilen şeyleri vermek... biz isteyemeyiz, kendiliğimizden bir şey vermeyiz... ben bu ahmakça ve küstahça erkek gururundan tiksiniyorum. anlıyor musunuz? sizinle bunun için dost olabileceğimizi zannediyorum. çünkü halinizde o manasız kendine güven yok... fakat bilmem... ne kuzuların ağzından vahşi kurt dişlerinin sırıttığını gördüm..." </u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"... hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçarlar..."</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>" benim beklediğim aşk başka!' dedi. 'o, bütün mantıkların dışında, tarifi imkansız ve mahiyeti bilinmeyen bir şey. sevmek ve hoşlanmak başka, istemek, bütün ruhuyla, bütün vücuduyla, her şeyiyle istemek başka... aşk bence bu istemektir. mukavemet edilmez bir istemek!"</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><u><span style="font-size: small;"><i><i>"içinde hakikaten sevmek kabiliyeti olan bir insan hiçbir zaman bu sevgiyi bir kişiye inhisar </i></i></span><span style="font-size: small;"><i><i>ettiremez ve kimseden de böyle yapmasını bekleyemez. ne kadar çok insanı seversek,</i></i></span><span style="font-size: small;"><i><i>asıl sevdiğimiz bir tek kişiyi de o kadar çok ve kuvvetli severiz. aşk dağıldıkça azalan bir şey değildir."</i></i></span></u></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><u><span style="font-size: small;"><i>“<i>bırakalım, arkadaşlığımız da tabii yolunda yürüsün. biz ona suni istikametler vermeye,</i></i></span><span style="font-size: small;"><i><i>peşin kararlarla onu bağlamaya çalışmayalım!”</i></i></span></u></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Raif'e göre kendisi daha önce ne birini sevmiş ,ne de sevilmiştir.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u><i>"zaten muhitimden uzak duruşumun, vahşiliğimin bir sebebi de kitaplarda tanıştığım ve benimsediğim insanları </i><i><i>muhitimde bulamayışımdan değil miydi?"</i></i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Raif Maria Puder'le birlikte geçirdiği vakitlerde çok mutludur.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>hayatımda hiç bu kadar mesut olduğumu, içimin bu kadar genişlediğini hatırlamıyorum. bir insanın diğer bir insanı, hemen hemen hiçbir şey yapmadan, bu kadar mesut etmesi nasıl mümkün oluyordu? “</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu..biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya başlıyorduk"</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u><i>“</i><i>Halbuki şimdi herşey değişmişti. Bu kadının resmini gördüğüm andan beri geçen birkaç hafta içinde, ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşadığımı hissediyordum. Her günüm, her saatim, uyuduğum zamanlar bile dopdoluydu. Bana sadece yorgunluk veren uzuvlarımın değil, ruhumun da yaşamaya başladığını, içimde, haberim olmadan bekleşen üstü örtülü derin tarafların da birden bire meydana çıkarak bana fevkalade cazip, kıymetli manzaralar arz ettiklerini görüyordum. Maria Puder bana bir ruhum bulunduğunu öğretmişti ve ben de onun, şimdiye kadar rastladığım insanlar arasında ilk defa olarak bir ruhu bulunduğunu tespit ediyordum.</i><i><span style="font-style: normal;"> “</span></i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Bir yılbaşı gecesi sabaha kadar birlikte şehirde gezip eğlenirler. Maria'nın annesi yılbaşını geçirmek için Prag'a gitmiştir. Maria Raif'i evine çağırır ve birlikte olurlar. Fakat sabah Maria Raif'e yaşadıkları bu geceden sonra buna artık emin olduğunu ona aşık olmadığını ve artık görüşmemeleri gerektiğini söyler .</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"bir teklif ve bir kabul. kısa, münakaşasız ve hesapsız. bundan daha güzel bir ayrılık olamazdı."</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>Evden çıktıktan sonra bir şey unuttuğunu fark ederek duraklayan, fakat unuttuğunun ne olduğunu bir türlü bulamayarak hafızasını ve ceplerini araştıran, nihayet, ümidini kesince, aklı geride, ileri gitmek istemeyen adımlarla yoluna devam eden bir insan gibi üzüntülüydüm”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Raif avare bir şekilde Maria ile gittikleri yerleri bir bir gezer.Ölmeyi bile düşünür.Maria' yı yaşadıklarını düşünür.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"bir kadının bize her şeyini verdiğini zannettiğimiz anda onun hakikatte bize hiçbir şey vermiş olmadığını görmek, bize en yakın olduğunu sandığımız sırada bizden, bütün mesafelerin ötesindeymiş kadar uzak bulunduğunu kabule mecbur olmak acı bir şey."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"...kadınların hiçbir zaman sahiden sevemeyecekleri neticesine varıyordum. kadın sevebileceği zaman sevmiyor, ancak tatmin edilemeyen arzulara üzülüyor, kırılan benliğini tamir etmek istiyor, kaybedilen fırsatlara yanıyor ve bunlar ona aşk çehresi altında görünüyordu."</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Birgün tüm cesaretini toplayarak evine gider.Komşusundan hastanede yattığını öğrenir.O'na tüm şefkatiyle bakar.Maria bu sefer hislerinden hiç ummadığı kadar emindir.Raif'i seviyordur.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"şimdi aramızda noksan olan şeyin ne olduğunu biliyorum. bu eksik sana değil, bana ait.Bende inanmak noksanmış...beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum...bunu şimdi anlıyorum. demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar...ama şimdi inanıyorum... sen beni inandırdın. seni seviyorum...deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum... seni istiyorum... içimde müthiş bir arzu var...bir iyi olsam!.. "</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Bi zaman sonra Raif Efendi'nin babası ölür.Enişteleri O'nu acilen memleketine çağırırlar.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Tren istasyonunda Maria Raif'in kendisini çağırmasını ister.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>"şimdi ben gidiyorum. fakat ne zaman çağırırsan gelirim. nereye çağırırsan gelirim.." </u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Maria ile Raif bir süre mektuplaşırlar.Maria mektuplarında Raif'e bir sürprizinin olduğunu söyler.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Ama açıklamaz.Sonra birdenbire mektuplar kesilir.Raif'in gönderdiği mektupları geri gelmektedir.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Raif ümidini keser.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>..hareket etmek,görmek,duymak,hissetmek,düşünmek,hulasa yaşamak kabiliyetini veren bir şey içimden çekilip alınmış gibi,posa haline geldiğimi fark ettim.”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>..bu sefer inanmak ve ümit etmek kabiliyetini ben kaybetmişim.”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Artık silik bir insan ,bir hiç gibi yaşamaya başlar.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık ,adeta bütün insanlara dağılmıştı;çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Evlenir ama karısı O'na yabancıdır.Çocukları olur ama O'na yabancılardır.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>..İnanmamak,inanamamak..Bunun ne kadar korkunç olduğunu hergün ,her an hissediyordum.Bu histen kurtulmak için yaptığım bütün hamleler boşa çıktı..Evlendim..Daha o gün,karımın bana herkesten daha uzak olduğunu anladım.Çocuklarım oldu.Onları sevdim,fakat hayatta kaybetmiş olduğum şeyi bana asla veremeyeceklerini bile bile..”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>Adeta günün yetmesini bekleyen bir mahpus gibiydim.Günlerin ancak beni bu akıbete yaklaştırmak bakımından birer kıymeti vardı.”</i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Maria'yı düşünür hep.O'nunla gezdiği yerlerde bi başka adamla gezdiğini hayal eder.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>“<i>her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir? </i></u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><i><u>ah maria, niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz?niçin yanımda değilsin?"</u></i></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Fakat asla O'nun hatırasına ihanet etmez.</span></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=2741479684074720814&postID=6620778184658483269" name="l5331854"></a><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=2741479684074720814&postID=6620778184658483269" name="entries"></a><u><i>“</i><i>on seneden beri hep ona karşı duyduğum hiddetin, etrafıma karşı kendimi aşılmaz bir duvar içine alışımın hakiki sebebini şimdi anlıyordum: on sene, hiç azalmayan bir aşkla, onu sevmekte devam etmiştim. içime ondan başka hiçbir kimsenin girmesine müsaade etmemiştim. fakat şimdi onu her zamandan ziyade seviyordum. karşımdaki hayale kollarımı uzatıyor, ellerini tekrar avuçlarıma alıp ısıtmak istiyordum. onunla beraber geçen hayatımız, o dört beş aylık zaman, büyün teferruatıyla gözlerimin önündeydi. her noktayı, aramızda konuşulan her kelimeyi hatırlıyordum. sergide resmini görmekten başlayarak, atlantik'te şarkısını dinleyişimi, yanıma sokulmasını, nebatat bahçesi gezintilerini, odasında karşı karşıya oturuşlarımızı, hastalığını birer kere daha yaşıyordum. bir hayatı baştan aşağı dolduracak kadar zengin olan hatıralar, böyle kısa bir zamana sıkıştırıldıkları için hakikattekinden daha canlı, daha tesirliydiler. bunlar bana, on seneden beri bir an bile yaşamamız olduğumu; bütün hareketlerimin, düşüncelerimin, hislerimin benden uzak bir yabancıya aitmiş kadar benden uzak olduğunu gösteriyordu. asıl "ben", otuz beş seneye yaklaşan ömrümde, ancak üç dört ay kadar yaşamış. sonra, benimle alakası olmayan manasız bir hüviyetin derinliklerine gömülüp kalmıştım..."</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-style: normal;">Birgün Ankara'da alışveriş yaparken Almanya'dayken kaldığı pansiyondan bir kadınla (aynı zamanda Maria'nın uzaktan akrabası olan)karşılaşır.Kadının yanında 8-9 yaşlarında bir kız çocuğu vardır.Yaşadığı o eski günlerden belki Maria 'dan haber alabilirim diye düşünür.Ama uzaktan akrabası olduğu için ,kadına direkt Maria diye sormak istemez</span></i>.En sonunda mecbur kalır;sorar.Sonra kadından öğrendiği tek şey ,Maria'nın babasının ismini vermediği sadece Türk olduğu bilindiği bir çocuk doğurduğu ve on sene önce ölmüş olduğudur.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><i><u>"...halbuki bu anda onu, hayattayken gördüğümden çok daha canlı, teferruhatlı olarak görüyordum. aynen tablodaki gibi biraz mahzun, biraz istiğnalıydı. yüzü daha solgun, gözleri daha siyahtı. alt dudağı bana doğru uzanıyor, ağzı: "ah, raif!" demeye hazırlanıyordu. her zamankinden daha çok yaşıyordu... demek on sene evvel ölmüştü! ben onu beklerken, evimi ona kabule hazırlarken ölmüştü. hiç kimseye bir şey söylemeden, beni imkansızlar içinde kıvrandırmamak, beni sıkıntıya sokmamak için, bütün sırrını beraber alarak ölmüştü.”</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. bunun sebebi herhalde, "bu böyle olmayabilirdi !" düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“ <i>ömrümün sonuna kadar, diz çökerek, onun hatırasına karşı işlediğim cinayetin kefaretini vermeye çalışsam, bunda gene muvaffak olamayacağımı, insanların en günahsızına kabahatlerin en ağırını; seven bir kalbi yüzüstü bırakmak ihanetini yüklemenin asla affedilemeyeceğini seziyordum.”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Ve yanındaki çocuğun Maria'nın çocuğu olduğunu söyler.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>bir tren istasyonunda tesadüfen rastlaştığın ve raylar üzerinde saniye saniye senden uzaklaşan ve </i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>muhtemelen bir daha da göremeyeceğin o çocuğun, senin etin ve kanın olduğunu öğrenmek ve "gitme" diyemeden öylece uzakta kayboluşunu izlemek. kaybedilen bir aşkın son hediyesini de kanatlarının altına alamamak.”</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Raif Efendi neye uğradığını şaşırır.Sonra tüm yaşadıklarını bu hayatı gibi siyah kaplı deftere aktarır.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Bütün insanları suçlu tuttuğunu bütün insanlardan kaçtığını yazar.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>Şu koskocaman dünyada benim kadar yapalnız dolaşan bir insan daha var mı acaba? Kime ne anlatabilirm? On seneden beri hiç kimseye bir şey söylediğimi hatırlamıyorum.Boşuna yere herkesten kaçmış, boş yere bütün insanları kendimden uzaklaştırmışım;ama bundan sonra başka türlü yapabilir miyim? Artık hiçbir şeyin değişmesine imkan yok... Lüzum da yok. Demek böyle olması icap ediyormuş. Yalnız söyleyebilsem... Bir kişiye olsun içimdekileri dökebilsem... Bunu sahiden istesem bile artık böyle bir insan bulmama imkan yok.”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>Artık benim için eskisinden beter bir hayat başlayacak. Gene makine gibi akşamüzerleri alışveriş edeceğim. Kim ve ne olduklarını merak etmediğim insanlarla görüşüp onların sözlerini dinleyeceğim.”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=2741479684074720814&postID=6620778184658483269" name="l5904026"></a><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=2741479684074720814&postID=6620778184658483269" name="entries1"></a><i><u>"tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin." </u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><u><br />
</u></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><i><u>"hayat ancak bir kere oynanan bir kumardır, ben onu kaybettim.İkinci defa oynayamam.."</u></i></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
<u></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">İş arkadaşı ertesi gün Raif Efendi'nin evine gittiğinde Raif Efendi vefat etmiştir.Ama iş arkadaşının gözüyle Raif Efendi asıl şimdi yaşıyordur.</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><u>“<i>..İçimde onu kaybetmiş gibi değil,asıl şimdi bulmuş gibi bir his vardı.O bu dünyadan ayrılırken ,benim hayatıma ,başka hiçbir insana nasip olmayacak kadar canlı bir şekilde giriyordu.”</i></u></span></div><div align="justify" style="font-family: inherit; margin-bottom: 0cm;"><u><br />
</u></div><div align="justify" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="justify" style="margin-bottom: 0cm;">Kitabın Özeti <b style="color: #741b47;"><i><u>Öz.</u></i></b></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-45329302391733326172011-01-03T02:55:00.005+02:002011-05-21T13:48:40.800+03:00Emrah Serbes / Kapanış Konuşması<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSKMajmDtDX3Qjj67c2sp_9-lFcLG8PEgToV9SBb7l_BHl7vSoQWiVjR8l_xtlFyAgh4ODE_G22CtdOdkgmk5Rfo47Vc3wXDQjz1eqUdQ-Y3fouqzxdJUMI-uT_JC2DHoKMVdXinsR9wkY/s1600/yok+ki.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSKMajmDtDX3Qjj67c2sp_9-lFcLG8PEgToV9SBb7l_BHl7vSoQWiVjR8l_xtlFyAgh4ODE_G22CtdOdkgmk5Rfo47Vc3wXDQjz1eqUdQ-Y3fouqzxdJUMI-uT_JC2DHoKMVdXinsR9wkY/s200/yok+ki.jpg" width="200" /></a>İnsan, en az üç kişidir. Kendisi, olmak istediği kişi ve aradaki farkta yaşayan üçüncü. En sahicisi de bu üçüncüdür. Olmak istediğin kişiden kendini çıkardığında, aradaki farkta yaşayan kişidir en çok sana benzeyen. Ne kendin kadar huzursuz, ne de olmak istediğin kişi kadar hayalidir o. Yine bu yüzden iki insanın birbirine âşık olması en az altı kişi arasında geçen bir hadisedir. Hangi kişiliğinin hangi kişiliğe, hangi parçanın hangi parçaya özlem duyduğunu çözemediğinde, içmeyi unuttuğun sigara parmaklarını yakana kadar karşı duvara bakarsın.</div><br />
<div style="text-align: justify;">Ve o zaman anlarsın hayatının uzun zamandır neden başka birinin hikâyesiymiş gibi gözükmeye başladığını. Sokak lambalarının ölgün ışıkları karanlık odalara vurduğunda, duvar saatinin tik taklarından başka ses yokken yanında, sanki bir tek sana açıklanmayan bir sır varmış gibi beklerken anlarsın aslında boşa beklediğini. Tünelde sana yol gösterecek rehberin, karanlıktan başka bir şey olmadığını anlarsın. Anne diye ağlayan çocukların aradığının çoğu zaman şefkatli bir baba olduğunu anlarsın. Çekip gitmek isterken görünmez bir elin seni nasıl durdurduğunu anlarsın.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Kırk yaşında ama altmış gösteren adamlara daha dikkatli bakarsın o zaman. Kahvelerin dışarıyı göstermeyen isli camlarına. Berduşlara ve kör kedilere bakarsın. Gözbebekleri kaymış esrarkeşlere. Suyun üstüne çıkmış ölü balıklara. Havada asılı gibi duran yırtıcı kuşlara daha dikkatli bakarsın.Çabalarının sonuç vermediğini gören umutsuz insanların bakışlarıyla ancak o zaman buluşur bakışların. Bir yağmur çaktırmadan dindiğinde. Bir gün çenesi ağzının içine kaçmış dişsiz ihtiyarlardan birinin de sen olabileceğini bilirsin artık. Bir gece ansızın, yapayalnız ölmekten korkarken, cesedimi komşular mı bulacak yoksa sayım memurlarımı diye düşünürken hissedersin göğüs kafesinde her gün biraz daha büyüyen, kimsenin kapatamayacağı o boşluğu. Bir kokuya sarılma isteğini. Bir ömür gibi geçmiş zor, uzun günlerden sonra anlarsın ruhunu zehirleyen karmakarışık düşünceleri. Büyük heyecanlardan sonra çöken bitkinlikleri. Kimsenin bulutlara bakmadığı bir şehirde bir lafı döndürüp dolaştırmadan anlatmanın imkansızlığını. Belki de insanın ne anlatacağını bilemediğinde şair olduğunu anlarsın.<br />
</div><div style="text-align: justify;"> Gözyaşların kurumadan gülmeye başlarsın o zaman. Çünkü bilirsin ki seni artık kimse kandıramaz kolay kolay. Mutsuz insanları kandırmak zordur çünkü. Hayata her zaman kuşkulu gözlerle bakan, mutsuz insanları kandırmak, herkes bilir bunu, çok ayıptır çünkü.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div style="text-align: justify;"><b>Emrah Serbes / Kapanış Konuşması</b></div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-86503290277437661132011-01-03T02:02:00.004+02:002011-04-24T00:31:29.914+03:00Ben Daha Çok..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFFsu2davNDZYwkyAs2Gqqc9fG-G6KWGm6R2BDM7SQJP1LkG6xoRtVVkEk9EghIuIh2zRdhcfdeSbi6eV-PwktKLNy8Jb2uU-wNiu1T20QRIvQs9kOOgrWmUhONo9CWwhHHWjUUEtsR1O7/s1600/yalniz.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="156" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFFsu2davNDZYwkyAs2Gqqc9fG-G6KWGm6R2BDM7SQJP1LkG6xoRtVVkEk9EghIuIh2zRdhcfdeSbi6eV-PwktKLNy8Jb2uU-wNiu1T20QRIvQs9kOOgrWmUhONo9CWwhHHWjUUEtsR1O7/s200/yalniz.jpg" width="200" /></a>Ben daha çok uçurum kenarlarında açan diri yaban çiçeklerini sevdim.<br />
<br />
Uzanıp kokusunu içine çekerken, uçuruma düşme tehlikesiyle karsı karşıya kalındığı için.<br />
<br />
Ben daha çok sonbaharları sevdim.<br />
<br />
Olgun aşklara yataklık yaptığı için<br />
<br />
Ben daha çok sonu hüsranla biten aşkları sevdim.<br />
<br />
Yepyeni asklara bereketli bir toprak olacak kadar yıkımı sağladıkları için.<br />
<br />
Ben daha çok masum günahları sevdim.<br />
<br />
En dehşetli hazların ardından girilen günahın vicdana yapacağı baskılarla boğuşulması gerektiği için<br />
<br />
Ben daha çok acı çeken insanları sevdim.<br />
<br />
Acıların onları olgunlaştırıp daha iyi bir insan haline getireceğini bildiğim için.<br />
<br />
Ben daha çok kalabalıkları değil yalnızlığı sevdim.<br />
<br />
İçimdeki benle rahatça arkadaşlık edebilmemi sağladığı için.<br />
<br />
Ben daha çok bahtsız insanların kahramanı olduğu kitapları sevdim.<br />
<br />
Mutlulukların büyük bedelleri olduğunu bana çok iyi anlatabildikleri için.<br />
<br />
Ben daha çok derinlikleri sevdim.<br />
<br />
Hayatın gizleri ve mutlulukların ipuçlarını orada bulduğum için.<br />
<br />
Ben daha çok ölüme yakın duran ve ondan korkmayan insanları sevdim.<br />
<br />
Hayatın ne kadar ciddi bir şekilde yaşanması gerektiğini iyi bildikleri ve keşkeleri az olduğu için.<br />
<br />
Ben daha çok gerçekleri değil, hayalleri sevdim.<br />
<br />
Hiçbir gücün hayallerime kelepçe vuramayacağı için<br />
<br />
Ve ben daha çok güvenin yerine özgürlüğü sevdim.<br />
<br />
Güvensizlik içinde bile özgürlüğün insana daha çok yakıştığına inandığım için.Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2741479684074720814.post-55831246688791615332010-12-12T15:07:00.001+02:002010-12-30T03:34:18.758+02:00Bi Şeyler Eksik Ama Ne ?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKL4GwoPCnLwD8EoKrwt82Yhd2XvD9W2aPTzCXG4Kf_gZemyWI3MC-aSGojpuB6g6Nis803D42NAFYgan3lIkXW-xH6SmurgdL_osROpRjdAAqjNYuMd3h1nIQ6R9zN3-u3E-AVHfK6MHO/s1600/63380_439463103665_185685178665_5259483_5316389_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKL4GwoPCnLwD8EoKrwt82Yhd2XvD9W2aPTzCXG4Kf_gZemyWI3MC-aSGojpuB6g6Nis803D42NAFYgan3lIkXW-xH6SmurgdL_osROpRjdAAqjNYuMd3h1nIQ6R9zN3-u3E-AVHfK6MHO/s1600/63380_439463103665_185685178665_5259483_5316389_n.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">Eskiden dünyada,</div><div style="text-align: justify;">görünüşte dağınık ama iç dünyaları derli toplu insanlar vardı.</div><div style="text-align: justify;">Oysa şimdikilerin dış görünüşleri derli toplu ama iç dünyaları dağınık.</div><div style="text-align: justify;">İnsansız kaldığımızda ruhumuzun yırtılacağını biliyoruz. “Yalnız kalmak istiyorum” demek için bile bir insana ihtiyacımız var. Bu yüzden ortak mekanlar oluşturup yan yana geliyoruz. Şakalar yapıyor, sırlarımızı anlatıyoruz birbirimize. Ama birden bir kurt düşüyor içimize. “Bir şey eksik” diyoruz. “Bir şey eksik ama ne?...”</div><div style="text-align: justify;">Hevesle dokunuyoruz raflardaki yeni çıkmış kitaplara. Kitaplar okuyoruz durmadan. Bizimle hiç tanışmayan, bizi hiç tanımayan bir yazarın yolculuğuna eşlik ediyoruz; içimizde kocaman bir düş coğrafyası açılıyor. Ancak son yaprağı da bitirip, kitabı kapatınca, yapayalnız kalıyoruz o coğrafyanın ortasında. Bütün cümlelerin tamam, bir tek cümlenin eksik olduğunu hissediyoruz. Düşünüyoruz, eksik olan ne?...</div><div style="text-align: justify;">Ders çalışıyoruz geceler boyu. Dem tutması hiç eksilmiyor ocağın üstündeki çayın. Küllükler bir boşalıp bir doluyor. Okulu bitirirsek her şeyin yoluna gireceğine inanıyoruz. İnanıyoruz ki, şu koridorlardan, ay başında beklenen harçlıklardan, sıkıcı anfilerden kurtulduğumuzda her şey yoluna girecek. Okulun uzaması ödümüzü koparıyor neredeyse. Nihayet gülümseyerek bakıyoruz, duvarlara öylesine asılmış, buruşuk imtihan sonuçlarına. Yumruğumuzu sıkarak, “bitti” diyoruz, “işte bitti, şükürler olsun.” Fakat birden kaçıyor hevesimiz. Bir şeyin hiç bitmediğini, hiç bitmeyeceğini anlıyoruz. Kafamızı kurcalıyor bu eksilik. Bitmeyenin ne olduğunu soruyoruz kendimize hücumla. Hevesimiz kursağımızda kalıyor. Bir eksikle ayrılıyoruz koridorlardan...</div><div style="text-align: justify;">Cebimiz para görürse, hayatın yoluna gireceğini düşünüyoruz. Kapılar aşındırıyoruz bu yüzden. Dil döküyoruz boyunları yağdan kaybolmuş, gözleri karanlık bir kuyudan bakan patronlara. Bütün becerilerimizi sıralıyoruz, beceremediklerimizi bile. Nihayet gözüne giriyoruz, bize kuşkuyla bakan ketum cebin. Müjdelerle koşuyoruz ev halkına, arkadaşlara. Herkese söz verdiğimiz ilk maaşla, yine herkese az buçuk bir şeyler alıyoruz. Kuyruğu doğruluyor böylelikle işimizin. Ama bir sabah işe giderken, o malum kuşku oyuyor içimizi. Asıl eksik olanın işimiz olmadığını, başka bambaşka bir şeyin eksik olduğunu hatırlatıyor uyuklayan belleğimize. Yırtınmaya başlıyor belleğimiz: “Bir şey eksik, ama ne?...”</div><div style="text-align: justify;">Aşık oluyoruz o kocaman eksiği telafi etmek için. Geceler boyunca yıldızları sayıyoruz, uykumuza veda ediyoruz aşk için. Bütün çıkarcılığımız bitiyor aşk kapıyı çalınca. Gözlerimiz cennetten koparılmış bir parça gibi bakıyor hayata. Dilenciye merhamet ediyoruz mesela, cebimizi sebil gibi açıyoruz herkese. Herkesten bize dua etmesini istiyoruz: aşk için. Öylesine kırılgan, öylesine çaresiz bekliyoruz ki sevdiğimizi, gecikmesi akla hayale gelmedik endişeler doluşturuyor içimize. Ve şu hain endişe: acaba aşk bitti mi? Birden bütün kalabalığın arasında onu görüyoruz. Yeniden dönmeye başlıyor dünya. Irmaklar yeniden akıyor. Göğsümüzde hesapsız bir ferahlık, “hoş geldin” diyoruz. Gelin görün ki günlerin cenderesine nasıl sıkışıyor bir yerimiz. Aşkın bile telafi edemediği bir şeyin eksik kaldığını kavrıyoruz dehşetle. Bitkinlikle soruyoruz: “aşk değilse ne?...”</div><div style="text-align: justify;">Sonra annelerimize dönüyoruz yeniden. Dünyadaki en korunaklı sığınağımıza. Bütün yaşadıklarımızı, bütün yaşayacaklarımızı bir kenara bırakıp, onun ocağındaki aşı yudumluyoruz iştahla. Tam karşımıza geçip hevesle bizi seyrediyor anne. Göğsünden hayata uğurladığı kırlangıcı. Hevesi azalmasın diye, daha bir kocaman alıyoruz lokmaları ağzımıza. Gizli bir oyun başlıyor anneyle çocuk arasında. Çok iyi hatırlanan, çok eskilerde kalmış. Sonra yumuşak yataklar seriyor altımıza. Gece, bir girip bir çıkıyor odamıza merakla: acaba yorganı tekmeleyip üstümüzü açtık mı? Mahsus üstümüzü açıyoruz azcık; gelip nizama sokuyor yorganı, kafamızı yastığa gömüyoruz, yeşil yosuna sokulan kuğunun başı gibi. Ama birden, bizim aralanmasın diye can attığımız bir sorunun üstü açılıyor, yılan gibi kıvrılıyor yorganın içinde. İniltiyle dökülüyor ağzımızdan cümleler: “Allahım, bir şey eksik ama ne?...”</div><div style="text-align: justify;">Sonra gelecek günlerimizi boyadığımız tablonun renkleri karışıyor birbirine. Hep kaçtığımız o soruyu soruyoruz kendimize: “Yoksa eksik olan biz miyiz?..</div><div style="text-align: justify;">Alıntı</div>Öz.http://www.blogger.com/profile/11557600551819535346noreply@blogger.com2